Fot. Mariusz Kubik, http://www.mariuszkubik.pl
Leszek Kołakowski – urodził się 23 października 1927 r. w Radomiu. Był filozofem, prozaikiem, publicystą i eseistą. Jego matka zmarła, gdy Leszek miał 3 lata, a ojciec został zabity przez Gestapo na Pawiaku w 1943 r. Studiował na Uniwersytecie Łódzkim. Leszek Kołakowski związał się z komunistyczną organizacją, Akademickim Związkiem Walki Młodych „Życie”. W 1945 r. związał się z PPR, a w 1949 z PZPR. W 1950 r. wraz z kilkoma studentami publicznie zaatakował Władysława Tatarkiewicza, oskarżając go o wrogość wobec socjalizmu polskiego. Tatarkiewiczowi odebrano prawo do prowadzenia ćwiczeń i wykładów. Leszek Kołakowski był znanym ideologiem marksizmu. Zerwał jednak z nurtem komunistycznym w 1966 r., podjął krytykę marksizmu, za co został wydalony z PZPR. Brał udział w wydarzeniach marcowych 1968 r., co poskutkowało nałożeniem na niego zakazu publikowania oraz wykładania. Leszek Kołakowski wyjechał za granicę, osiadł w Anglii. Opublikował słynny esej o ideologii antykomunistycznej, „Tezy o nadziei i beznadziejności”, na łamach paryskiej „Kultury” w 1971 r. W latach 1972-1991 Leszek Kołakowski był wykładowcą Uniwersytetu Oksfordzkiego. Zmarł 17 lipca 2009 r. w Oksfordzie. Został pochowany na Powązkach w Warszawie.
W czasie II wojny światowej Leszek Kołakowski przebywał m.in. w Warszawie, gdzie mieszkał razem z
ratowanymi przez Irenę Sendlerową Żydami.
Leszek Kołakowski został w 2003 r. pierwszym polskim laureatem nagrody Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych im. Johna Klugego. Nagroda jest nazywana amerykańskim Noblem. Kołakowski dostał 1 milion dolarów.