Pochodził ze spolonizowanej żydowskiej rodziny Goldszmitów. Syn adwokata Józefa Goldszmita i Cecylii z domu Gębickiej.
Kiedy skończył osiem lat, rozpoczął naukę w szkole początkowej Augustyna Szmurły, znanej z żelaznej dyscypliny. Następnie uczęszczał do Gimnazjum Pruskiego, gdzie wszystkie zajęcia prowadzone były w języku rosyjskim.
Dorastał w trudnych warunkach, a po śmierci ojca (1896 roku), zaczął udzielać korepetycji, by wspomóc finansowo swoją rodzinę.
Debiut pisarski odnotował w 1896 roku (publikacja w tygodniku satyrycznym humoreski pt. „Węzeł gordyjski”.
Po maturze (1898 roku) podjął studia medyczne na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu w Warszawie. Ukończył je po sześciu latach – pierwszy rok powtarzał.
W marcu 1905 roku otrzymał dyplom lekarza oraz rozpoczął pracę w żydowskim Szpitalu dla Dzieci imienia Bersonów i Baumanów w Warszawie.
W czerwcu 1905 roku wyjechał na Daleki Wschód, gdzie służył jako lekarz w pociągu sanitarnym podczas wojny rosyjsko-japońskiej.
Lata 1907 i 1908 spędził w Berlinie, gdzie uczęszczał na wykłady i odbywał praktykę w klinikach dziecięcych.
W 1912 roku zrezygnował z pracy w szpitalu na rzecz pełnienia funkcji dyrektora w żydowskim Domu Sierot – miał tam okazję analizować rozwój psychofizyczny u dzieci.
Dwa lata później został powołany do wojska, gdzie służył jako ordynator polowego szpitala dywizyjnego na Ukrainie, a następnie objął stanowisko lekarza pediatry w przytułku dla dzieci pod Kijowem. W latach 1919-1920 pełnił służbę jako lekarz w Wojsku Polskim w szpitalu w Łodzi, Ujazdowie oraz na Kamionku w Warszawie.
W ostatnich miesiącach swojego życia (czasy II wojny światowej) prowadził pamiętnik – dokumentację z obozu zagłady w Treblince, do którego został zesłany wraz ze swoimi podopiecznymi oraz współpracownikami z Domu Sierot.
Brak przesłanych cytatów.
Brak przesłanych pytań.
Brak przesłanych wspomnień.
Polsko-żydowski działacz społeczny, lekarz, pisarz i pedagog.
Używamy cookies.
Polityka Prywatności