Jerzy Urban

Życiorys Jerzego Urbana

Jerzy Urban – urodzony 3 sierpnia 1933 r. w Łodzi polityk, publicysta, dziennikarz, redaktor naczelny tygodnika „NIE”.

Urodził się w zasymilowanej rodzinie polsko-żydowskiej w Łodzi. Jego ojciec był dziennikarzem i działaczem Polskiej Partii Socjalistycznej.

Wczesne dzieciństwo spędził w Łodzi. Mieszkał przy ulicy Piotrkowskiej 134, w poprzecznej oficynie na pierwszym piętrze. Jesienią 1939 r. przeniósł się z rodziną do Lwowa. Ojciec Jerzego otrzymał posadę inżyniera w Państwowym Instytucie Projektowania Miast. Cała rodzina przyjęła obywatelstwo radzieckie. W tym czasie rodzina oficjalnie zmieniła nazwisko z „Urbach” na „Urban”. Po inwazji Niemiec na Związek Radziecki musieli ukrywać się na Kresach Wschodnich. Początkowo przebywali we wsi Budaniw koło Terebowli, później w Tarnopolu. Od 1944 r. mieszkali najpierw w Chełmie, później w Lublinie. Do Łodzi wrócili na początku 1945 r.

Jerzy jako dziecko miał bardzo trudny charakter i nikłe zdolności do asymilacji w nowym miejscu. Często zmieniał szkoły, w rezultacie uczęszczał do 17 szkół podstawowych i średnich. W 1948 r. wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej, którego był aktywnym członkiem. W latach 1951-1954 studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim, ale studiów nie ukończył.

Jerzy Urban studiował na Uniwersytecie Warszawskim, jednak wyrzucono go z uczelni. Jako dziennikarz zadebiutował w latach 50. Pracował w pismach „Nowa Wieś”, „Po Prostu”, Życiu Gospodarczym” i „Polityce”.

W latach 1981-1989 Urban był rzecznikiem prasowym rządu, organizował znane cotygodniowe konferencje prasowe, na które zjawiała się cała rzesza dziennikarzy.

W 1986 r. Urban uknuł medialną intrygę, jakoby Stany Zjednoczone zdradziły Solidarność. Spotkał się z reporterem Washington Post i powiedział mu, że polski szpieg dla CIA, który później został zidentyfikowany jako Ryszard Kukliński, wiedział o planie wprowadzenia stanu wojennego w 1981 r. i przekazał tę informację do Waszyngtonu. „Administracja USA mogła publicznie ujawnić te plany światu i ostrzec Solidarność” – mówił Urban – „Gdyby to zrobiła, wprowadzenie stanu wojennego byłoby niemożliwe.” Na konferencji prasowej Urban zarzucał, że „Waszyngton (…) nie ostrzegł swoich sojuszników. Nie pochwalił się swoją agenturą, jak to ma w zwyczaju”. Według Urbana administracja Reagana „okłamała własny naród i przyjaciół w Polsce”, gdy zaprzeczała, że miała wcześniejszą wiedzę o stanie wojennym.

Nie protestował przeciwko nagonce na homoseksualistów w latach 80. W 1986 r. w wywiadzie dla prasy amerykańskiej zapytany o operację „Hiacynt” zaprzeczył, że kiedykolwiek miała ona miejsce.

W 1989 r. został wybrany na członka Rady Ministrów. W tym samym czasie pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji.

W 1990 r. Jerzy Urban założył antyklerykalne, odważne pismo „NIE” oraz został jego redaktorem naczelnym. Tygodnik związany był ze środowiskiem Sojuszu Lewicy Demokratycznej, jednak około 2002 r. Urban zaczął krytykować politykę Leszka Millera i Aleksandra Kwaśniewskiego.

W 2002 r. Jerzego Urbana oskarżono o obrazę papieża w artykule „Obwoźne sado-maso”.

W 2003 roku zeznawał przed sejmową komisją śledczą ds. afery Rywina, publicznie oskarżając Leszka Millera o tolerowanie korupcji w swoim najbliższym otoczeniu. O aferze wiedział jeszcze przed jej ujawnieniem, poinformował go Adam Michnik.

Od 2012 roku prowadzi kanał „NIE” w serwisie YouTube, zamieszczając na nim treści komediowe. Olbrzymią popularnością cieszą się także inne kanały społecznościowe tygodnika, np. fanpage na Facebooku czy profil na Twitterze.

Urban był trzykrotnie żonaty, ma jedną córkę. Sam określa siebie jako ateistę.

Ciekawostki o Jerzym Urbanie

• Będąc rzecznikiem rządu zaprzeczył istnieniu (wbrew prawdzie) akcji Hiacynt wymierzonej przez rząd PRL-u w homoseksualistów. ~gość
• Wystąpił w filmie Disco Polo (2015 r.). Wcielił się w postać więźnia. ~gość
• W 2004 roku zajął 98. miejsce na liście najbogatszych Polaków tygodnika "Wprost". ~gość
• Interesujące ciekawostki o Jerzym Urbanie znaleźć można w książce "Jerzy Urban" (wyd. Czerwone i Czarne).

Uczestnicy obrad Okrągłego Stołu Słynni skandaliści