Św. Antoni Padewski

Życiorys Św. Antoniego Padewskiego

Fernando Martins de Bulhões

Św. Antoni Padewski to pochodzący z Portugalii franciszkanin, zapamiętany jako twórca płomiennych kazań, a jednocześnie skromny zakonnik, wspierający chorych i ubogich.

Do historii przeszła również najszybsza w dziejach kościoła katolickiego kanonizacja, dzięki której Antoni Padewski został świętym w niespełna rok od swojej śmierci.

Lata młodości

Święty Antoni Padewski przyszedł na świat 15 sierpnia 1195  jako  Fernando Martins de Bulhoes w Lizbonie, w bogatej portugalskiej rodzinie.  Jego rodzice,  Vicente Martins i Teresa Pais Taveira, zadbali o odpowiednie wykształcenie swojego syna.

Do ukończenia 15 roku życia, przyszły święty studiował w miejscowej szkole katedralnej.  Po jej ukończeniu wstąpił do zakonu Św. Augustyna, gdzie pozostał przez dwa lata. Następnie wystąpił o przeniesienie do Coiumbry, gdzie kontynuował studia zakonne.

Przyjął również święcenia kapłańskie. W tamtym czasie franciszkanie często brali udział w misjach ewangelizacyjnych na ziemiach zamieszkałych przez wyznawców islamu.

Kiedy do zakonu, w którym przebywał Fernando, odesłane zostały z Maroka ciała zamordowanych misjonarzy, poczuł on powołanie do szerzenia wiary właśnie w tamtym rejonie świata.

Rozwój działalności i schyłek życia

W celu realizacji swego powołania, którym miało być szerzenie wiary chrześcijańskiej w Maroko i ostatecznie śmierć męczeńska za wiarę,. Fernando  opuścił swój dotychczasowy zakon i dołączył do wspólnoty Braci Mniejszych, czyli franciszkanów.

Tam, w roku 1220  przyjął imię Antoni. Rozpoczął zaawansowane studia teologiczne nad Pismem Świętym oraz pismami Św. Franciszka, jednocześnie niosąc posługę duszpasterską.

Wkrótce został uznanym kaznodzieją. Jego wystąpienia gromadziły tłumy wiernych. Realizując swoje zamierzenie ewangelizacji niewiernych, Antoni wyruszył do Maroka, jednak jego stan zdrowia wkrótce uniemożliwił mu kontynuację misji.

Przez jakiś czas był kapłanem w jednym z włoskich przytułków, później podjął się ewangelizacji w Lombardii. Pracował również jako wykładowca na kilku włoskich uniwersytetach. Papież Grzegorz IX nakazał mu pisać kazania na dni świąteczne.

Św. Antoni kontynuował pisanie papieskich kazań aż do roku 1230. Jego wystąpienia i spowiedzi gromadziły tłumy wiernych. Przypisywano mu również moc uzdrawiania, ponieważ Antoni zawsze zajmował się biednymi i chorymi, proszącymi o pomoc i wsparcie.

W 1231 Antoni znacznie podupadł na zdrowiu.  Przeniósł się wówczas  do klasztoru św. Marii w Padwie. Zmarł tam po ciężkiej chorobie 13 czerwca 1231 roku, w wieku zaledwie 36 lat.

Najważniejsze fakty

• Miejsce i okres działalności – Portugalia, Maroko, Włochy, do roku 1231
• Rodzaj działalności: misjonarz, kaznodzieja, franciszkanin
• Kult: kanonizacja przez Grzegorza IX 30 maja 1232 roku (najszybsza w dziejach kościoła, w zaledwie 352 dni od śmierci); w 1946 Pius XII ogłosił go doktorem kościoła)
• Patron zakonów Franciszkanów i Antoninek, dzieci, górników, małżeństw i narzeczonych, położnic, ubogich, podróżnych, rzeczy zgubionych i zaginionych ludzi
• Wspominany 13 czerwca