Antoni Słonimski

Antoni Słonimski – urodzony 15 listopada 1895 r. w Warszawie polski poeta, felietonista i dramatopisarz. Był pochodzenia żydowskiego. Słonimski studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, ukończył ją w 1917 r. Już od 1913 r. współpracował z pismem satyrycznym „Sowizdrzał”. W 1918 r. współzałożył kabaret Pikador, a rok później współtworzył grupę poetycką Skamander. W tym samym czasie wydał także swój pierwszy zbiór poezji – „Sonety”. Antoni Słonimski współpracował z pismami: „Skamander”, „Zdrój”, „Kurier Polski”, „Wiadomości Literackie”. Pisał cykle felietonów dla „Kroniki Tygodniowej”. Poeta pisał teksty satyryczne na potrzeby różnych kabaretów, m.in. Czarny Kot, Stańczyk, Perskie Oko, Banda, Cyrulik Warszawski, Ali Baba, Tip Top, Niebieski Ptak. W latach 20. Antoni Słonimski podróżował na Bliski Wschód, do Brazylii, odwiedzał Wielką Brytanię. Współpracował z działem rozrywkowym Polskiego Radia. Czas II wojny światowej artysta spędził w Paryżu i Londynie. W latach 40. pracował nad redakcją „Nowej Polski” oraz kierował sekcją literatury UNESCO. W 1949 r. Słonimski został dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Londynie. Dwa lata później powrócił wreszcie do Polski. Pełnił funkcję prezesa Związku Literatów Polskich. Antoni Słonimski zmarł w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku samochodowym 4 lipca 1976 r. w Warszawie. Jego najważniejsze dzieła to: „Sonety”, „Parada”, „Godzina poezji”, „Okno bez krat”, „Alarm”, „Wiek klęski”.