Św. Ignacy Loyola

Życiorys Św. Ignacego Loyola

Święty Ignacy Loyola to założyciel Towarzystwa Jezusowego. Jego dewiza: Ku większej chwale Boga jest wciąż żywa nie tylko wśród jezuitów, ale i wśród wielu wiernych Kościoła Katolickiego. Życie tego wyjątkowego świętego pokazuje jak przewrotne i nieprzewidywalne magą być plany Boga wobec każdego człowieka.

Dzieciństwo Ignacego Loyoli

Święty Ignacy Loyola pochodził z Kraju Basków, autonomicznej prowincji Hiszpanii. Urodził się jako Inigo w wielodzietnej rodzinie zamożnego feudała baskijskiego. Był najmłodszym z trzynaściorga rodzeństwa, a jego matka zmarła niedługo po porodzie. Według przekazów za jego wychowanie odpowiadała żona kowala.

Swoją przyszłość wiązał z wojskiem i życiem dworskim. Od najmłodszych lat przyuczano go do służby na dworze królewskim. Szybko rozpoczął służbę wojskową, gdzie odnosił sukcesy. Nie brakowało mu pojedynków, zabawy i uroków dworskiego życia.

Nie stronił od używek i hazardu. Piął się po drabinie kariery.

Moment przełomowy w życiu świętego nastąpić miał w 1521 roku. Wtedy to, kiedy z narażeniem życia bronił twierdzy Pampeluny, kula armatnia roztrzaskała mu lewą nogę.

Długo wracał do zdrowia i bywały momenty, że nie dawano mu szans na przeżycie. Jednak w uroczystość świętych apostołów Piotra i Pawła nastąpił moment zwrotny – w procesie zdrowienia i w całym życiu Ignacego.

Nawrócenie – działalność chrystianizacyjna

Czas rekonwalescencji poświęcił na lekturę Ewangelii i żywotów świętych. Traumatyczne przeżycie, bliskość śmierci i lektura Pisma Świętego odmieniły św. Ignacego Loyolę. Postanowił zerwać z próżnym życiem, pokusami cielesnymi i poświęcić się Bogu. W 1522 roku porzucił karierę rycerza, a swoją zbroję przekazał żebrakowi.

Udał się pieszo ponad 400 km w pielgrzymkę do sanktuarium Matki Bożej w Montserrat, a następnie do Manresy, gdzie zamieszkał w szpitalu. W ciągu dnia służył chorym, a wieczorami oddawał się modlitwie.

Podczas modlitwy medytował, a swoje przemyślenia zapisywał. Stały się one podstawą „Ćwiczeń duchowych”- dzieła życia św. Ignacego Loyoli, które w 1548 roku zyskało aprobatę papieża.

W 1526 roku zaczął w Alkali studiować teologię i filozofię. W 1528 roku udał się do Paryża, gdzie uczył się łaciny. Tam też pod wpływem historii o męczenniku z Antiochii zmienił swoje imię na Ignacy.

W1534 roku złożył śluby czystości i ubóstwa, a w 1537 roku przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę apostolską.

Wraz z innymi duchownymi: Piotrem Fabrem z Sabaudii i Franciszkiem Ksawerym z Nawarry założyli zakon Towarzystwa Jezusowego. Został on zatwierdzony przez papieża 27 września 1540 roku.

Św. Ignacy Loyola został jego pierwszym generałem. W tym czasie rozpoczął także prace nad Konstytucjami Towarzystwa Jezusowego.

Schyłek życia świętego

W 1548 zostały wydane „Ćwiczenia duchowne” Ignacego Loyoli. To wiekopomne dzieło stało się powodem kolejnego w życiu świętego śledztwa inkwizycji. Ignacy Loyola pełnił funkcję generała towarzystwa do swojej śmierci w 1556.

Towarzystwo Jezusowe liczyło już wtedy ponad 1000 członków.

Od momentu nawrócenia przez całe życie Ignacy Loyola nauczał na podstawie opracowanych przez siebie ćwiczeń duchowych. Pod koniec życia z pomocą sekretarza spisał także swoją autobiografię. Święty Ignacy został kanonizowany przez Grzegorza XV w 1622 roku. Już w XIX wieku Pius XI ogłosił go patronem rekolekcji.

generał zakonu jezuitów mistycyzm