Św. Andrzej Bobola

Życiorys Św. Andrzeja Bobola

Św. Andrzej Bobola to jeden z katolickich patronów Polski i apostoł Polesia. Był polskim księdzem, misjonarzem i kaznodzieją, a także twórcą tekstu ślubów lwowskich Jana Kazimierza.

W tradycji katolickiej jezuita ten zapisał się żarliwością ewangelizacyjną i męczeńską śmiercią. Kanonizowany 17 kwietnia 1938 roku w Rzymie przez Piusa XI, św. Andrzej Bobola znalazł szczególne miejsce kultu w sanktuariach w Warszawie i Strachocinie.

Lata młodości

Św. Andrzej Bobola przyszedł na świat 30 listopada 1591 roku w Strachocinie koło Sanoka, w majętnej rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec, Mikołaj Bobola herbu Leliwa, był dzierżawcą sołectwa, będącego częścią dóbr królewskich.

Dzięki pochodzeniu i zamożności rodziny,  w latach 1606-1611 pobierał  nauki w Braniewie, w szkole jezuickiej.  Kolejne dwa lata  spędził na nowicjacie u jezuitów wileńskich, gdzie ostatecznie złożył śluby zakonne w lipcu 1613.

Studiował filozofię i teologię na Uniwersytecie Wileńskim, jednocześnie zdobywając praktykę pedagogiczną w szkołach w Pułtusku i Braniewie. Wyświęcony na kapłana w roku 1622, dwa lata później został rektorem kościoła w kolegium jezuickim.

Rozwój działalności

Pod koniec lat dwudziestych XVII wieku św. Andrzej Bobola rozpoczął intensywną pracę kaznodziejską i misjonarską. Początkowo, został spowiednikiem i kaznodzieją w Wilnie.

Pełnił tam rozmaite funkcje kościelne i zakonne, by w roku 1630 przyjąć obowiązki superiora domu zakonnego jezuitów w Bobrujsku. Przez kolejne lata nauczał niestrudzenie, podróżując po kraju.

Głosił słowo boże w Wilnie, Płocku, Warszawie, Łomży i Pińsku. Łączył działalność ewangelizacyjną z rozmaitymi funkcjami naukowymi i pedagogicznymi. Dzięki wyjątkowemu zaangażowaniu i błyskotliwości zjednywał nowych wyznawców kościołowi.

Schyłek życia i męczeńska śmierć

Pod koniec swojej działalności, Andrzej Bobola powrócił na Polesie, gdzie krzewił katolicyzm wśród miejscowej ludności prawosławnej.  W okresie niepokojów związanych z powstaniem Chmielnickiego, wpadł w ręce Kozaków we wsi Mohilno.

16 maja 1657 został przez nich zawleczony do Janowa Poleskiego, gdzie poddano go nieludzkim torturom, domagając się wyrzeczenia wiary. Kozacy traktowali Bobolę jak wroga ze względu na jego pracę kaznodziejską wśród mieszkańców Polesia narodowości ruskiej.

Ciało zamordowanego misjonarza złożono początkowo w podziemiach kościoła jezuitów w Janowie Poleskim. Traktowane jako osobliwość, ze względu na brak widocznego rozkładu, zostało następne przewiezione w głąb Rosji,  później do Konstantynopola, a stamtąd do Rzymu.

Ostatecznie, doczesne szczątki świętego zostały sprowadzone do Polski w roku 1938, a 13 maja 1989 roku spoczęły w nowo wybudowanym sanktuarium św. Andrzeja Boboli na Rakowieckiej w Warszawie.

Najważniejsze fakty:

• Miejsce i okres działalności – Polska, zwłaszcza Mazowsze i Polesie oraz Wileńszczyzna
• Rodzaj działalności: misjonarz, kaznodzieja, jezuita i ksiądz katolicki
• Kult: beatyfikacja przez Piusa IX w roku 1853, kanonizacja przez Piusa XI w roku 1938
• Patron Polski, apostoł Polesia
• Wspominany w kościele katolickim 16 maja

kaznodzieja nadworny