Bł. Izabela Francuska

Życiorys Bł. Izabeli Francuskiej

Izabela Francuska, to pochodząca z dynastii Kapetyngów francuska królewna, która całe swe życie oddała Bogu. Była jedyną córką, spośród ośmiorga dzieci Króla Francji Ludwika VIII i Świętej Blanki z Kastylii.

Urodziła się w 1225 roku i już od najmłodszych chwil swego życia przejawiała szczególne zainteresowanie wiarą, modlitwą i religią. To oddana Bogu dziewica, prowadząca pokutne życie, przepełnione czystością, miłosierdziem i krucjatą.

Codzienność mijała jej na czytaniu pisma świętego, uduchowionych pism i czynieniu dobra drugiemu człowiekowi. Każdego traktowała z ogromnym miłosierdziem, chętnie pomagała zbłąkanym osobom w procesie nawracania się ku Bogu.

Wczesne lata księżniczki

Blondwłosa Izabela, już od najmłodszych lat zaznała surowego wychowania, przepełnionego wiarą i szacunkiem dla Stwórcy. Niechętnie brała udział w dworskich wydarzeniach i bardzo rzadko zgadzała się na udział w ucztach i książęcych zabawach.

Już jako młoda dziewczynka odmawiała zakładania lśniących dodatków i noszenia przepełnionych ozdobami strojów. Chętnie pościła, co przyczyniło się do osłabienia ogólnego stanu jej zdrowia i problemów z anoreksją, jednak czujna matka w porę zareagowała i złagodzono ów problem.

W 1227 roku królewna z nakazu swej rodzicielki została zaręczona z Hugonem, potomkiem hrabiego Hugona X Czarnego, lecz ascetyczna Izabela odmówiła związku i dalszego procesu związanego z zaślubinami.

Czas kariery

Odrzucając zaloty najważniejszych  w tamtych czasach osobistości, wiodła przepełnione modlitwą życie i skupiała się na pomocy ubogim i działalnościom charytatywnym na ich rzecz. Nadaremną okazała się nawet interwencja Papieża, który pragnął namówić ja do małżeństwa, które przedłuży królewski ród i założenia rodziny z mężczyzną.

W porozumieniu z najstarszym bratem ufundowała klasztor w Longchamp i sprowadziła w jego mury siostry Klaryski. Ich głównym założeniem jest życie w pokorze, częsta modlitwa, której celem być bliżej Boga i naśladownictwo Najświętszej Maryi Panny.

Po konsultacjach ze św. Bonawenturą stworzyła regułę klasztoru, którą bezapelacyjnie przyjęto we wszystkich francuskich klasztorach należących do Klarysek.

Schyłek życia

Końcowe lata swego życia spędziła w Klasztorze, otaczając się umiłowanymi siostrami Klaryskami i modląc się przy użyciu reguły św. Klary. Gdy podupadła na zdrowiu, postanowiła się przeprowadzić, by nie przeszkadzać młodszym i pełnym wigoru siostrom.

W związku z tym osiadła w pobliskim domku, wybudowanym tuż obok klasztoru, gdzie nadal służyła Panu.

Ostatnie tchnienie wydała z siebie 23 lutego 1270 roku, po czym pochowano ją w kościele należącym do klasztoru, który wybudowała. Beatyfikowana została z rąk Papieża Leona X w 1521 roku, w uznaniu za 40 cudownych uleczeń, jakie dokonały się za jej wstawiennictwem