Jarosław Iwaszkiewicz

Jarosław Iwaszkiewicz, urodzony 20 lutego 1894 w Kalniku koło Kijowa, zmarły 2 marca 1980 w Warszawie, polski poeta, prozaik, eseista i tłumacz, wieloletni prezes Związku Literatów Polskich. Dzieciństwo i młodość spędził na Ukrainie, studiował prawo na Uniwersytecie Kijowskim. W 1918 Iwaszkiewicz przeniósł się do Warszawy. Tam szybko zaprzyjaźnił się z grupą młodych i zdolnych poetów (m.in. Tuwim, Słonimski, Lechoń, Wierzyński), z którymi wkrótce założył grupę literacką Skamander – jedną z najważniejszych i najpopularniejszych grup poetyckich w międzywojennej Polsce. Publikacje w oficjalnym piśmie grupy stały się dla Iwaszkiewicza wstępem do jego dalszej działalności publicystycznej, m.in. współpracy z „Wiadomościami Literackimi” oraz pracy w miesięczniku „Twórczość”, gdzie przez wiele lat pełnił funkcję redaktora naczelnego.

Poetycko debiutował w 1919  tomem „Oktostychy”, od tego czasu wydał jeszcze 15 innych tomów poezji, jego ostatni tomik, „Mapa pogody”, został wydany w 1977 roku. Po wojnie Iwaszkiewicz rozwinął się wybitnie jako prozaik, jego opowiadania należą do najlepszych w powojennej literaturze polskiej, część z nich doczekała się ekranizacji (m.in. „Panny z Wilka”; „Tatarak”). Dla wielu komentatorów skazą na biografii poety jest fakt iż w okresie powojennym, będąc jedną z najbardziej wpływowych osób w środowisku literackim, współpracował z komunistyczną władzą. Życiorys Iwaszkiewicza ściśle wiąże się z posiadłością Stawisko (okolice Podkowy Leśnej, województwo mazowieckie), gdzie poeta mieszkał od 1928 roku aż do swej śmierci. Dziś mieści się tam muzeum poświęcone życiu i twórczości swego wybitnego lokatora.