Anna Walentynowicz

Anna Walentynowicz (z domu Lubczyk) – działaczka Wolnych Związków Zawodowych, współzałożycielka NSZZ „Solidarność”, przyszła na świat 15 sierpnia 1929 r. w Równem na Wołyniu. Anna Walentynowicz została osierocona przez rodziców w 1939 r. Dziewczynkę przygarnęli sąsiedzi, z którymi po zakończeniu wojny przeniosła się do Gdańska. W nowej rodzinie Anna była źle traktowana, zmuszana do ciężkiej pracy w gospodarstwie i bita. W 1950 r. rozpoczęła kurs spawacza. Zatrudniła się w Stoczni Gdańskiej, gdzie pracowała do 1991 r. Anna Walentynowicz została członkinią Związku Młodzieży Polskiej, jednak po pewnym czasie postanowiła oddać legitymację. Następnie wstąpiła do Ligi Kobiet i została jej przewodniczącą w stoczni. W 1952 r. Anna urodziła synka, Janusza, jednak zdecydowała się nie brać ślubu z ojcem dziecka. Próbowano ją zwolnić ze stoczni w 1968 r., ponieważ domagała się wyjaśnienia sprawy defraudacji pieniędzy z funduszy zapomogowego. Tuż przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w sierpniu 1980 r., dyrekcja Stoczni Gdańskiej wypowiedziała Annie Walentynowicz umowę, co było bezpośrednią przyczyną rozpoczęcia strajku, z którego wyłonił się NSZZ „Solidarność”. Działaczkę przywrócono do pracy. Pod koniec 1983 r. osadzono ją w więzieniu za próbę wmurowania tablicy upamiętniającej górników kopalni „Wujek”. Anna Walentynowicz była pomysłodawczynią strajku głodowego po zabójstwie ks. Jerzego Popiełuszki. W 1995 r. w liście otwartym do Lecha Wałęsy skrytykowała jego politykę. Anna Walentynowicz zginęła w katastrofie wojskowego samolotu Tu-154M w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 r.