Zbigniew Ścibor-Rylski

Zbigniew Ścibor-Rylski - życiorys

Polski lotnik i wojskowy, urodzony 10 marca 1917 roku w Browkach. Zmarł 3 sierpnia 2018 roku. Generał Sił Zbrojnych RP, żołnierz AK, powstaniec warszawski. Otrzymał liczne medale i odznaczenia.

Urodził się w polskiej rodzinie szlacheckiej herbu Ostoja jako najmłodszy z czworga rodzeństwa. Po ukończeniu gimnazjum w 1937 roku rozpoczął karierę wojskową. Najpierw ukończył kurs piechoty, następnie kurs szybowcowy, po czym wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Warszawie. 1939 roku zdobył stopień sierżanta podchorążego ze specjalnością mechanika silników i przyrządów lotniczych.

Wraz z wybuchem II Wojny Światowej Zbigniew Ścibor-Rylski otrzymał stopień podporucznika i brał udział w walkach z Niemcami. Pod koniec 1939 roku trafił do obozu jenieckiego w Stargardzie, gdzie pracował przy uprawie buraków cukrowych. W czerwcu 1940 roku przewieziono go do pracy w cegielni w Pyritz, a 1 lipca udało mu się uciec wraz z innymi i po długiej podróży trafić do Warszawy.

W Warszawie rozpoczął działalność konspiracyjną. Legitymował się fałszywymi dokumentami, najpierw na nazwisko Zbigniew Kamiński, a następnie Zbigniew Jankowski. Otrzymał również pseudonimy: „Stanisław”, a następnie „Motyl”. Dowodził grupą „Motyl” w Powstaniu Warszawskim. Za walki na Woli otrzymał odznaczenie Krzyża Walecznych. Działania konspiracyjne zakończył dopiero w 1945 roku.

Po wojnie pod zmienionym nazwiskiem zaprzestał działań politycznych i aktywności społecznych. Trudnił się zwykłymi pracami i ukrywał swój udział w działaniach wojennych, żeby uniknąć represji ze strony nowej władzy, choć pojawiały się głosy o jego domniemanej współpracy ze służbami komunistycznymi. W 1977 roku przeszedł na emeryturę. W 1989 roku był jednym z członków-założycieli Związku Powstańców Warszawskich, w której został prezesem i pełnił tę funkcję do śmierci. Był również sekretarzem w Kapitule Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Związek Bojowników o Wolność i Demokrację