Św. Jacek Odrowąż

Życiorys Św. Jacka Odrowąża

Święty Jacek Odrowąż to jeden z najpopularniejszych polskich świętych oraz pierwszy dominikanin – Polak. Jest on głównym patronem archidiecezji opolskiej i katowickiej, Śląska, polskiej prowincji Zakonu Kaznodziejskiego oraz Wołynia.

Nazywano go Apostołem Słowian, gdyż chętnie szerzył Słowo Boże nie tylko w Polsce, ale wśród sąsiednich ludów słowiańskich. Na obrazach przedstawiany jest jako mężczyzna w średnim wieku, z brodą, w habicie dominikańskim i czarnym płaszczu. Jego atrybuty to monstrancja, posąg Matki Boskiej i Pismo Święte lub księga.

Został ogłoszony świętym w 1594 roku przez papieża Klemensa VIII. Był on piatym Polakiem i siódmym dominikaninem w historii Kościoła katolickiego, który został kanonizowany. Święty Jacek kojarzony jest też z pierogami, ponieważ legenda głosi, że karmił nim ubogich i sam chętnie przygotowywał to danie.

Dzieciństwo i wczesna młodość

Urodził się w 1185 roku w Kamieniu Śląskim koło Opola. Jacek pochodził z wpływowego rycerskiego rodu Odrowążów. Rodzice zadbali więc o gruntowne wykształcenie syna. Uczył się pod okiem samego Wincentego Kadłubka, następnie wyjechał na studia do Pragi, Paryża i Bolonii.

Po powrocie został wyświęcony na kapłana. Podczas podróży do Rzymu poznał Dominika Guzmana z Hiszpanii. Jego wizja zakonu, który promował ubogie życie i szeroką ewangelizację, przekonały młodego Jacka, dlatego postanowił dołączyć do grona dominikanów.

Czas rozwoju i kariera

Jacek spędził rok nowicjatu w Rzymie, pod okiem Dominika. Następnie wrócił na swoje ziemie, aby tam szerzyć ideę i nauki zakonu. W 1221 roku Jacek, wraz z krewnym Czesławem, wrócili do Krakowa.

Początkowo zamieszkali na Wawelu, a rok później otrzymali kościół Świętej Trójcy w Krakowie. Stał się on pierwszym klasztorem dominikańskim na terenie Polski. Jacek bardzo szybko ruszył z misją ewangelizacji w podróż po kraju.

Zakładał kolejne klasztory w takich miastach jak Wrocław, Gdańsk, czy Sandomierz. Wyruszył też na Litwę, do Prus, na Ruś, a nawet do Skandynawii. W XIII wieku, gdy Polska była wewnętrznie rozbita, Jacek Odrowąż podjął się trudnej misji łączenia swoich rodaków w wierze i kulcie Matki Boskiej, którą miłował szczególnie.

Schyłek życia

Wędrowny i intensywny tryb życia misjonarza spowodował, że po 50 urodzinach Jacek postanowił osiąść na stałe w Krakowie. Mocno angażował się w życie krakowskiego klasztoru, a także Krakowian – głosił kazania, spowiadał, pomagał ubogim.

Na łożu śmierci zostawił współbraciom ustny testament. Pragnął tylko, by kontynuowali dzieło świętego Dominika poprzez życie w wierze, pokorze, wzajemnej miłości oraz dobrowolnym ubóstwie.

Zmarł 15 sierpnia 1257 roku w Krakowie, w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Pochowany został w kościele Świętej Trójcy w Krakowie, gdzie spoczywa do dziś, a jego wizerunek uwieczniony jest tam na wielu obrazach. Wspomnienie świętego Jacka Odrowąża przypada na 17 sierpnia.

Apostoł