Św. Elżbieta Węgierska

Św. Elżbieta Węgierska - życiorys

Św. Elżbieta jest patronką miłosierdzia chrześcijańskiego i tak też była nazywana. Wspominki Świętej przypadają na dzień 17 listopada. Św. Elżbieta Węgierska była kobietą ogromnego miłosierdzia, która jako księżna oddała się posłudze na rzecz pielęgnowania chorych i cierpiących.

Dzieciństwo

Elżbieta Węgierska przyszła na świat w roku 1207 na zamku Sarospatak w Bratysławie. Wywodziła się z królewskiego domu Arpadów. W wieku zaledwie czterech lat, jako mała dziewczynka została zaręczona z Ludwikiem IV.

Jako czteroletnia zaręczona dziewczynka przybyła na dwór w Wartburgu, gdzie pod czujnym okiem Zofii z Wietelsbachów nabierała ogłady i uczyła się dworskich zwyczajów. Niespodziewana śmierć jej matki była punktem zwrotnym w życiu małej dziewczynki.

W wieku sześciu lat osierocona przez matkę Elżbieta zaczęła szukać pocieszenia w Bogu oraz stała się dzieckiem nad wyraz skupionym. Elżbieta cechowała się oddaniem Bogu i częste chwile swojego dzieciństwa spędzała w zamkowej kaplicy skupiona na rozmyślaniu o wierze i kruchości życia.

Czas rozwoju

Św. Elżbieta Węgierska już za młodu cechowała się niezwykłą pokorą. Świadczy o tym jej zachowanie, podczas uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jako mała dziewczynka, będąc w kościele, zdjęła z głowy swą koronę i odłożyła obok siebie. Sama Święta ten gest wyjaśniła jako konieczny, gdyż będąc tylko człowiekiem, nie powinna wywyższać się w obliczu jej Boga i Króla.

Osierocona przez matkę dziewczynka nie znalazła oparciu w ojcu. Otoczenie dworskie stanowczo odradzało Ludwikowi zawarcie związku małżeńskiego, który mimo licznych sprzeciwów ze strony matki oraz dworu postanowił wziąć ją za żonę.

Święta Elżbieta była wzorem kochającej żony i matki trójki dzieci. Przywdziewała strój wdowi za każdym razem podczas nieobecności męża oraz złożyła ślub czystości w wypadku, gdyby została wdową.

Podczas dwuletniej wyprawy jej męża, Niemcy nawiedziła klęska nieurodzaju i głodu. Elżbieta w trosce o swój lud podjęła się wszelkich działań, aby pomóc potrzebującym.

Osobiście zaczęła wydzielać żywność ze spichrzów zamkowych oraz za pomocą dwórek pielęgnowała chorych. Księżna została oskarżona o opróżnienie spichrzów zamkowych. Jednak kochający mąż wierzył w słuszność jej działań.

Elżbieta owdowiała w wieku zaledwie dwudziestu lat, gdy jej mąż zachorował i zmarł na febrę podczas wyprawy krzyżowej do Ziemi Świętej. Święta postanowiła opuścić zamek wraz z dziećmi i zająć się tułaczką, która okazała się być dla niej niezwykle trudnym doświadczeniem.

Po roku tułaczki przybyła do Marburga, gdzie zrozumiała, że Bóg wybrał ją do samotności i życia we wspólnocie z biednymi i chorymi.

Schyłek życia

Zaledwie dwudziestojednoletnia Elżbieta, zdecydowała się na złożenie ślubu wyrzeczenia się świata. Kierując się radami spowiednika, oddała własne dzieci na odpowiednie wychowanie. Przez ostatnie lata swojego życia z pokorą służyła Bogu i spełniała uczynki miłosierne.

Pozwoliło to Świętej odnaleźć poczucie spełnienia swojego powołania. Osobiście doglądała chorych w założonym przez siebie szpitalu pod powołaniem św. Franciszka z Asyżu. Św. Elżbieta Węgierska zmarła z wyczerpania w wieku dwudziestu czterech lat.