Św. Dymfna

Życiorys Św. Dymfny

Święta Dymfna to niezwykła postać religii chrześcijańskiej, która żyła w VII wieku naszej ery. Uznawana jest za niezłomną męczennicę, która w obronie swojej czystości sprzeciwiła się woli króla, za co została stracona. Jak wyglądała biografia świętej i w jaki sposób po dziś dzień wspiera wątpiących w wierze?

Dzieciństwo świętej Dymfny

Według dostępnych źródeł święta Dymfna przyszła na świat w VII wieku jako córka potężnego, pogańskiego króla Irlandii oraz urodziwej i pełnej ciepła, pobożnej chrześcijanki. To właśnie matka wszczepiła jej zamiłowanie do czystości, skromności, wiary oraz prostoty.

Dorastająca Dymfna żyła w królewskich posiadłościach i chociaż mogła otaczać się przepychem, wybrała studiowanie, zdobywanie wiedzy oraz wiarę swojej rodzicielki, co doprowadziło do nawrócenia się przez nią na chrześcijaństwo oraz przyjęcia w tajemnicy przed ojcem chrztu świętego.

Pogański świat, w którym poruszał się ówczesny król, nie dopuszczał do siebie takiej możliwości, dlatego Dymfna zdecydowała się na ciche i pozbawione pogłosu kontemplowanie swojej wiary.

Lata młodości

Sytuacja życiowa świętej Dymfny całkowicie zmieniła się, kiedy ta ukończyła 14 rok życia. To właśnie wtedy musiała się zmierzyć z największą tragedią, jaką było dane jej doznać jako dorastającej dziewczynce: ze śmiercią swojej matki.

To wydarzenie odmieniło nie tylko jej los, ale również miało ogromny wpływ na stan psychiczny króla: zachorował on na depresję, która z czasem zaczęła graniczyć z obłędem. Według dworzan oraz najbliższych doradców przepisem na jego wyzdrowienie miał być kolejny ożenek.

Król przyjął tę propozycję z jednym zastrzeżeniem: przyszła małżonka poślubiająca wdowca miała nie tylko być szlachetnie urodzoną kobietą, ale również powinna wykazywać podobieństwo do jego zmarłej żony. Poszukiwania te zakończyły się fiaskiem, co naprowadziło doradców na pogańskie, często praktykowane rozwiązanie tego problemu: ożenek króla z własną córką, Dymfną.

Święta dowiedziawszy się o pogańskim planie własnego ojca, za poradą swojego tajemniczego spowiednika, świętego Gereberna, postanowiła sprzeciwić się władcy i uciekła do Antwerpii wraz z nim i dwoma towarzyszami. Tam przez pewien czas wiedli spokojne, pustelnicze życie w Gees, aż do momentu, w którym nie zostali odnalezieni przez króla na terenach Belgii.

Schyłek życia

Pierwszym rozkazem, który wydał rozwścieczony król było ścięcie spowiednika Dymfny, świętego Gereberna. Sama Dymfna otrzymała szansę powrotu do domu oraz ziszczenia losu, który został dla niej zaplanowany przez dworzan, doradców i własnego ojca.

Jednak oburzona i zrozpaczona święta nie zgodziła się na przyjęcie takich warunków, co ostatecznie doprowadziło do jej śmierci. Wyrok na nią wydał jej własny ojciec, który uniesiony gniewem, rozkazał ją zabić poprzez ścięcie mieczem.

Aktu tego dokonano na oczach króla w około 620 roku, kiedy Dymfna miała zaledwie 15 lat. Chociaż umarła śmiercią tragiczną, żywota swego dokonała w pełni własnych wartości i chrześcijańskiej wiary, zachowując upragnioną czystość i nieskalanie.

Wiele osób odwiedzających jej prowizoryczny grób doznawało przemożnego spokoju oraz łaski wewnętrznej, święta Dymfna jest więc uważana za patronkę osób nerwowo i umysłowo chorych.

Ponadto w tym właśnie miejscu wybudowano funkcjonujący po dziś dzień szpital, który pomaga potrzebującym zaspokoić swoje potrzeby psychiczne. Wspomnienie liturgiczne Świętej – obchodzone jest 15 maja, przede wszystkim na terenach Irlandii oraz Belgii.