Piotr Fronczewski

Piotr Fronczewski - życiorys

Piotr Fronczewski urodził się 8 czerwca 1946 roku w Łodzi. Znany również pod pseudonimem Franek Kimono, Crazy Zdzich, oraz Pan Kimono.

Swój debiut aktorski zaliczył jeszcze jako dziecko. Mając 12 lat, wystąpił w filmie „Wolne Miasto” reżyserii Stanisława Różewicza, rozpoczynając tym samym niezwykle barwną karierę.

Z tym samym reżyserem pracował również 9 lat później przy „Westerplatte”. W międzyczasie brał udział w słuchowiskach radiowych, oraz w spektaklach Teatru Syrena, gdzie pracował jego ojciec.

Swój talent mógł w pełni zaprezentować rok po ukończeniu Wydziału Aktorskiego na PWST (1968).

Angaż w warszawskim Teatrze Współczesnym pozwolił mu sprawdzić i oszlifować swoje umiejętności przy rolach takich jak Aleks w spektaklu „Litość Boga” Jeana Cau (1972, reż. Maciej Englert), czy Arlekin w „Królu Jeleniu” Carlo Gozziego (1972, reż. Giovanni Pampiglione).

Pośród teatrów, najdłuższą i najbardziej obfitą relację nawiązał z Teatrem Dramatycznym, występując na jego deskach pełną dekadę.

To w tym miejscu wcielał się w Ryżuchina z „Człowieka znikąd” (1972, reż. Ludwik Renè), oraz samego Bartleby z „Bartleby – Zawieyski” (1973, reż. Witold Skaruch).

W późniejszych latach można było zobaczyć Fronczewskiego w dziełach wystawianych przez Teatr Studio, Teatr Polski, Teatr Ateneum i Teatr 6.

Nadzwyczajny talent aktorski rozwijał nie tylko w teatrze, ale także grając w filmach i serialach. Wielokrotnie jednocześnie kręcono z nim sceny do kilku różnych produkcji.

Na ekranach kin można było zobaczyć Fronczewskiego w takich dziełach jak „Jak rozpętałem II wojnę światową” (1969), „Ziemia obiecana” (1974), „Znachor” (1981).

Serca dzieci zdobył, wcielając się w tytułową postać „Akademii Pana Kleksa” (1983) we wszystkich częściach serii.

Wśród ról serialowych, z pewnością najbardziej znaną jest postać Jacka Kwiatkowskiego z „Rodziny zastępczej” (1999-2009).

Piotr Fronczewski poza aktywnością aktorską, pokazał się widowni także jako muzyk, nagrywając 2 płyty disco, mające charakter prześmiewczy.

Brał udział w kabaretach, użyczał głosu w dubbingach filmowych, grach, nagrywał e-booki, a w czasach pandemii (2020) angażował się w e-spektakle.

Od początku swojej obecności na scenie, systematycznie zdobywał najważniejsze nagrody aktorskie.

Wśród Złotych Gron, Wiktorów, Złotych Mikrofonów, czy własnym odcisku dłoni na Promenadzie Gwiazd, najbardziej cenił sobie nagrodę za perfekcyjne aktorstwo w interpretacji wiersza „Lokomotywa” autorstwa Juliana Tuwima (1980), oraz tytuł Najprzyjemniejszego Aktora w spektaklu Cyrano de Bargarac (1981).

Aktorzy z Rodziny zastępczej Aktorzy Teatru Współczesnego w Warszawie