Ignacy Paderewski

Ignacy Paderewski - życiorys

Ignacy Jan Paderewski (1860-1941) – słynny polski pianista, kompozytor i polityk. Uhonorowany m.in.: Orderem Orła Białego, francuskim Krzyżem Wielkim Legii Honorowej oraz tytułem Rycerza Wielkiego Krzyża Orderu Imperium Brytyjskiego.

Ignacy Paderewski urodził się w 1860 roku w Kuryłówce na Podolu. Jego matka zmarła kilka miesięcy po porodzie. Paderewski już jako dziecko przejawiał uzdolnienia muzyczne, a gry na fortepianie nauczył się na starym rodzinnym instrumencie.

W latach 1872-1878 kształcił się w Warszawskim Instytucie Muzycznym, gdzie po ukończeniu kursu podjął pracę jako nauczyciel kursu średniego fortepianu.

Zarabiał, grając na przyjęciach, komponując i wykonując własne utwory oraz ucząc gry na instrumencie. W 1880 ożenił się z Antoniną Korsakówną, która zmarła w 1881, tuż po narodzinach syna Alfreda.

Dziecko chorowało na Heine-Medina i zmarło w 1901. Paderewski udał się do Berlina, aby doskonalić swój warsztat.

Podczas podróży muzyk poznał Helenę Modrzejewską, która podarowała mu pieniądze, pozwalające mu kształcić się dalej w Wiedniu. Pierwszy sukces odniósł podczas debiutu w 1887, a w 1888 dał pierwszy koncert w Paryżu. Koncertował też przed brytyjską królową Wiktorią. W latach 1891-1892 odbywał tournée po Stanach Zjednoczonych, po którym na stałe zamieszkał w USA.

W 1899 roku ożenił się z Heleną Marią Górską i zamieszkał z nią w Szwajcarii niedaleko Lozanny. Skomponował wtedy operę Manru, która jest jedyną polską operą wystawianą w Metropolitan Opera.

W 1915 roku wraz z Henrykiem Sienkiewiczem założył Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, a 1917 został przedstawicielem na USA Komitetu Narodowego Polski.

Gdy do Polski wrócił Józef Piłsudski, na przyjazd do ojczyzny zdecydował się też Ignacy Paderewski. W kraju podjął się roli mediatora pomiędzy Piłsudskim a Dmowskim, a w 1919 został premierem oraz ministrem spraw zagranicznych.

Jeszcze w tym samym roku podał się do dymisji i wrócił do Szwajcarii. Nie pozostał tam długo – w 1920 przyjechał do Polski z powodu wojny z bolszewikami.

Został wybrany na wysłannika rządu polskiego do Ligi Narodów, jednak zrezygnował z funkcji w 1921. Po śmierci Piłsudskiego w 1935 współtworzył tzw. Front Morges.

Paderewski w 1922 ponownie wyjechał do USA, gdzie wrócił do koncertowania. Zarobił wtedy 500 tysięcy dolarów, co było jak na tamte czasy kwotą astronomiczną. W 1939 przeszedł zawał serca i nigdy nie wrócił już do pełni zdrowia.

Zmarł na zapalenie płuc w 1941 w Nowym Jorku. Pochowano go na Narodowym Cmentarzu w Arlington w pobliżu Waszyngtonu. W 1992 roku jego prochy sprowadzono do Polski i odznaczono go pośmiertnie orderem Virtuti Militari.

ambasador Członkowie frontu Morges Minister Spraw Zagranicznych Polski Polscy premierzy Sławni Prezesi Rady Ministrów Rada Narodowa Rzeczypospolitej Polskiej