Bł. Janusz z Uppsali

Bł. Janusz z Uppsali - życiorys

Jan Polak z herbu Pelikan to misjonarz i prymas Szwecji. Był wywodzącym się z Krakowskiego klasztoru dominikaninem, wypełniającym szczegółowo zasady i założenia Pisma Świętego, dzięki czemu zaznał wielu cnót i bożych łask.

Główną misją, jaką obrał, by szerzyć i rozpowszechniać w trakcie swego ziemskiego życia była przede wszystkim pomoc w zbawieniu swej osoby i innych ludzi, potrzebujących ów czynu.

Od najmłodszych lat zafascynowany wiarą i służbą Bogu, unikał wystawnego życia i nałogów, a każde wydarzenie, na którym był przezywał w całkowitej trzeźwości, odmawiając przyjęcia trunków i unikając innych pokus.

Lata młodości

Już w czasach szkoły podstawowej, czynił ogromne postępy w nauce chrześcijańskiej i wypełnianiu zadań związanych z modlitwą. Habit zakonny wręczono mu z rąk św. Jacka Odrowąża, który to sprawował nad nim opiekę i kierował jego życiem na chrześcijańskiej ścieżce.

Prócz obecności na standardowych lekcjach religii, chętnie uczęszczał na pozalekcyjne katechezy i dodatkowe spotkania, zrzeszające katolików, na których godzinami mógł wdawać się w dyskusje o Bogu, świecie, czy sensie istnienia.

Wybitna posługa i religijny zapał Janusza sprawił, iż oddelegowano go do Szwecji, aby tam ewangelizował wiernych i pomógł grzesznikom w nawracaniu się i pojednaniu z Panem.

Kariera i służba

Głosząc dobrą nowinę na terenach Szwecji, cechował się prostotą charakteru, świętobliwością, życiem w pokorze, oraz gotowością do pomocy o każdej porze dnia.

Dzięki temu dał się poznać jako miłosierny kaznodzieja, wrażliwy na los innych osób i szybko stał się jednym z popularniejszych kleryków w tymże kraju. Zdobył mnóstwo przyjaciół i zyskał znaczne grono wiernych naśladowców, którzy bez wahania wstępowali do zakonu, w którym pracował.

Z tej okazji, specjalnie dla niego utworzono nowy klasztor, który zbudowano w Stigunie, a krótko po tym wydarzeniu zaczęły tworzyć się nowe budowle, nawet w najodleglejszych częściach Szwecji.

Nikt nie zwracał uwagi na to, że był cudzoziemcem, a fenomen jego osoby sprawił, iż w mgnieniu oka zakon dominikański zyskał na sławie.

Jako biskup Aboeński starannie, uczciwie, miłosiernie i z wielką dozą cierpliwości wykonywał powierzone mu obowiązki, a wstawiennictwo jego zwolenników przyczyniło się do tego, iż niedługo po tym został mianowany na prymasa Szwecji, oraz arcybiskupa Uppsali.

Starość i ostatnie chwile

Zmarł 8 września 1297 roku we Włoszech, podczas pilnej podróży do Francji. Niestety sędziwy wiek duszpasterza nie pozwolił mu na spotkanie z Papieżem i odbiór paliusza arcybiskupiego.

Zmęczony długą i wyczerpującą podróżą, postanowił udać się na odpoczynek i drzemkę, z której niestety już się nie obudził. Bracia z zakonu przenieśli jego ciało z powrotem do Szwecji i umieścili je w klasztornym grobie w Uppsali.

Po oficjalnym złożeniu szczątek w grobowcu natychmiast zrodził się kult błogosławionego Janusza, a w okolicy jego grobu wydarzyły się liczne cuda i niezliczone, niewytłumaczalne zjawiska, nad których sensem do dziś pracują najwybitniejsi naukowcy, próbujący rozwiązać tamtejsze zajścia.

arcybiskup katolicki biskup diecezjalny Sławni biskupi katoliccy