Bł. Hanna Chrzanowska

Życiorys Bł. Hanny Chrzanowskiej

Hanna Helena Chrzanowska to urodzona 7 października 1902 roku w Warszawie działaczka charytatywna, pielęgniarka, pedagog, pisarka, oraz instruktorka i prekursorka pielęgniarstwa rodzinnego.

W czasie swej aktywności zawodowej była wiceprzewodniczącą Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych, a także redaktor naczelną czasopisma „Pielęgniarka Polska”.

Współorganizowała i rozprzestrzeniała ideę działalności Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego. Jest patronką placówek szkolno-wychowawczych i szkół z oddziałami integracyjnymi.

Okres dzieciństwa

Dorastała i wychowywała się w domu rodzinnym w Warszawie, przy ulicy Senatorskiej 38, jako drugie z kolei dziecko Ignacego i Wandy Chrzanowskich. Okazały pałac, stanowiący jej rodzinne lokum, stał się tuż po zakończeniu I Wojny Światowej siedzibą włoskiej ambasady.

Ochrzczona została w kościele parafialnym św. Wojciecha, mieszczącym się w Wiązownie, po czym w 1910 przeniosła się do Krakowa, gdzie jej ojciec objął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim jako wykładowca.

Tam z wyróżnieniem ukończyła gimnazjum Sióstr Urszulanek, otrzymując najwyższe z możliwych wyniki matury. Z racji, tego, iż była dzieckiem nad wyraz chorowitym, to dużą ilość czasu spędzała na kuracjach w sanatorium i turnusach zdrowotnych, a nauka na etapie szkoły podstawowej pobierana była w systemie domowym.

Kariera pielęgniarska

W 1920 rozpoczęła pracę w Komitecie Ochrony Polski, zajmując się kwestią pomocy ubogim. To nakłoniło ją, by wybrać zawód pielęgniarki. W związku z tym ukończyła kurs i rozpoczęła posługę w Klinice Chirurgicznej przy ul. Mikołaja Kopernika 40.

W latach 1922 – 1924 uczęszczała do Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa, która umożliwiła jej wyjazd do Paryża w ramach stypendium Rockefellera. Po powrocie, w 1926 roku została instruktorką pielęgniarstwa społecznego w Uniwersyteckiej Szkole Pielęgniarek i Higienistek w Krakowie i aktywną członkinią Polskiego Związku Pielęgniarek Zawodowych.

Czynnie uczestniczyła w debatach i pracach związanych z tworzeniem ustawy o pielęgniarstwie. Zainteresowała się karierą publicystyczną, lecz wybuch II Wojny Światowej pokrzyżował jej plany.

W 1931 roku powróciła na chwilę do pracy jako pedagog, zostając asystentką dyrektorki w Warszawskiej Szkole Pielęgniarstwa. Przewodniczyła w Sekcji Opieki nad Przesiedlonymi i Uchodźcami, a na początku 1945 roku, pomagała powracającym z Rzeszy robotnikom i repatriantom.

Końcowe lata życia i posługi

W 1958 roku rozpowszechniła zwyczaj dzielenia się potrawami wigilijnymi i zanoszenia ich do biedniejszych domostw i gospodarstw, tak, by w ten wyjątkowy czas każdy mógł skosztować świątecznych dań.

Rok później, w czasie Wielkiego Postu, razem z ówczesnym biskupem krakowskim Karolem Wojtyłą odwiedziła domy 35 chorych, zanosząc im paczki z podarunkami i odprawiając tam modlitwę.

Zapoczątkowała pielęgniarstwo parafialne, w którym siostry zakonne zdobywają niezbędne wykształcenie i pomagają chorym, należącym do danych parafii. Zmarła w swoim Krakowskim mieszkaniu, 29 kwietnia 1973 roku, po wyczerpującej walce z chorobą nowotworową.