Albert Camus

Albert Camus - życiorys

Albert Camus, urodzony 7 listopada 1913 w Mondovi, zmarły 4 stycznia 1960 w Villeblevin, francuski pisarz, dramaturg, eseista, jeden z najważniejszych filozofów XX-wieku, czołowy reprezentant egzystencjalizmu. W 1957 roku został uhonorowany literacką Nagrodą Nobla. Światowy rozgłos przyniósł mu esej „Mit Syzyfa” (1942) oraz powieści „Obcy” (1942) i „Dżuma” (1947). Camus urodził się w rodzinie francuskich osadników w Algierii (jednej z ówczesnych kolonii francuskich), tam też, w dość trudnych warunkach, spędził dzieciństwo i młodość. Wykształcenie zawdzięczał pomocy swego wychowawcy szkolnego, który wystarał się o stypendium dla zdolnego ucznia. Camus ukończył uniwersytet w Algierze (studiował filozofię i historię kultury antycznej), przez pewien czas był związany z Partią Komunistyczną, pracował jako dziennikarz. W 1940 roku opuścił Algierię i przeniósł się do Paryża, jednak kraj w którym się urodził, problem kolonializmu i ścierania się dwóch kręgów kulturowych pozostał częstym tłem dla jego dzieł. Dalsza część biografii Camusa została zdominowana poprzez jego aktywność na polu filozofii i literatury. Uczestniczył w życiu literackim, publikował dzieła, zyskiwał zwolenników i oponentów. Ukoronowaniem jego działalności stała się przyznana mu w 1957 roku Nagroda Nobla. Życiorys Camusa został tragicznie zakończony na początku 1960 roku, kiedy to pisarz zginął w wypadku samochodowym.

Sławni członkowie American Academy of Arts and Sciences Filozofia kontynentalna