Św. Emilia

Św. Emilia - życiorys

Święta Emilia z Cezarei wywodziła się z zamożnej rodziny posiadającej rozległe posiadłości w Azji Mniejszej. Wspominki Świętej przypadają na dzień 30 maja. Święta Emilia z Cezarei znana jest jako patronka matek.

Lata młodości

Rok urodzenia Świętej przypada na około 305 do 315 roku naszej ery, oznaczało to wychowywanie się we wczesnych początkach chrześcijaństwa. Dziewczynka cechowała się wyjątkową urodą, jednak jako głęboko wierząca przygotowywała się do życia w celibacie.

Po męczeńskiej śmierci ojca w obawie przed uprowadzeniem z powodu przymusowych małżeństw poślubiła prawnika Wasilija znanego wówczas jako człowiek wykształcony i pobożny.

Małżonkowie troszczyli się o ludzi ubogich, żebraków i chorych. Przyjmowali pod swój dach nieznajomych oraz przeznaczyli większość swoich własności na cele charytatywne.

Doczekali się błogosławieństwa dziesiątką dzieci, pięcioro z nich Bazyl Wielki, Biskup Cezarei Kapadocji, Grzegorz Biskup Nyssy, Piotr Biskup z Sebaste, Wielebny Makrin Młodszy oraz Błogosławiony Thesseowe dołączyli do kręgu świętych.

Główne przedsięwzięcia

Po śmierci męża Emilia za namową najstarszej córki – Makriny, zdecydowała się na monastyczny sposób życia. Wraz z córką osiedliła się na odległej posiadłości nad brzegiem rzeki Iris, gdzie razem założyły klasztor.

Założony przez nie klasztor przyciągnął wiele kobiet, które oddały się wspólnej posłudze Bogu. Podczas życia klasztornego za bogatą osobę uważano, tą, która oddaje się pobożnemu i czystemu życiu chrześcijańskiemu i nie ulega materialistycznym pokusom.

Skupiała się ona bowiem na uszlachetnianiu duchowym oraz oddaniu Panu Bogu odkładając na bok wszystkie inne pokusy ludzkie.

Założony przez Św. Emilię i jej córkę Marakinę cechował się otwartością i skupiał całą swoją działalność na pomocy potrzebującym. Członkinie klasztoru wyrzekały się ziemskich rozmaitości i resztę swojego życia spędzały w oddaniu Bogu oraz pomocy chorym i ubogim.

Wszystko, czego potrzebowały było równe dla każdej siostry – jedzenie, cela, ubiór. Klasztor nie posiadał wygórowanej hierarchii, dzięki czemu kobiety w nim służące mogły w pełni oddać się posłudze pańskiej.

Mniszki służyły Bogu jednomyślnie w pokorze, ciszy i miłości bez zazdrości, gniewu czy pogardy. Najważniejszą dla nich sprawą była modlitwa do Boga i praca niezbędna dla potrzeb duchowych. Praca dedykowana zaspokojeniu potrzeb ciała stanowiła w klasztorze nieistotny, cechujący się wysokim egoizmem zabieg.

Końcowe lata

Resztę życia Święta spędziła na oddawaniu się modlitwie i niesieniu pomocy potrzebującym. Żyjąc w pokorze, Święta dożyła sędziwego wieku. Podczas ostatnich chwil życia doglądał ją jej młodszy syn oraz najstarsza córka.

W chwili śmierci ofiarowała Bogu swoje pierwsze oraz ostatnie dziecko, jako wywodzące się ze Starego Testamentu pierwsze owoce i dziesięcinę owoców.

Po wypowiedzeniu błogosławieństwa zmarła w wieku siedemdziesięciu trzech lat, pozostając wzorem do naśladowania i zostawiając na świecie klasztor, który przez kolejne lata pokornie służył biednym i potrzebującym.