św. Dawid

św. Dawid - życiorys

Święty Dawid był chrześcijańskim świętym, założycielem monasteru w Menevii oraz ojcem klasztoru w Pembroke. Ten oddany i pełen wiary młodzieniec mógł pochwalić się niezwykłym życiorysem, który po dziś dzień zapiera dech w piersiach historyków, czytelników i wiernych na całym świecie. Jak potoczyło się życie tego starotestamentowego bohatera?

Wczesne lata świętego Dawida

Według zachowanych legend i podań święty Dawid urodził się i żył w VI wieku w ówczesnej Menevii. Zgodnie z informacjami, które miały szansę przetrwać aż do dzisiaj, był synem wodza Santy z Cardigan i Nony, irlandzkiej mniszki.

Chociaż wiele pisemnych przekazów odnośnie jego dzieciństwa nie zdołało przetrwać upływu czasu, wiadome jest, że święty Dawid był niezwykle bystrym i inteligentnym dzieckiem. To, co najczęściej zauważał u chłopca jego prywatny nauczyciel, Paulinus, a czemu przytakiwali otaczający go ludzie, to fakt, że jego mieczem była mowa.

Często powiadano, że na jego wargach siedzi gołębica o złotym dziobie – ta sama, która lata później stała się jego symbolem i atrybutem. Już od najmłodszych lat posługując się prawdą i nieopisanym honorem potrafił zmienić wrogów w przyjaciół, a jego nieskalane wargi przynosiły dobro i nadzieję wszędzie tam, gdzie zaszedł.

Święty Dawid – kariera

Jako oddany Panu wyznawca wiary chrześcijańskiej na dość wczesnym etapie swojego życia postanowił z całą swoją mocą poświęcić się powołaniu. Rozpoczynając jako mnich, święty Dawid założył monaster w Menevii i został jego przełożonym.

Podejmował swe działania głównie w Walii, gdzie na przestrzeni lat powstało wiele klasztorów, kościołów oraz miejscowości nazwanych jego imieniem.

Święty Dawid przez lata wiernie służył w miejscu swojego pochodzenia, głosząc boskie nauki i wywierając ogromny wpływ na rozwój monastycyzmu w Walii i okolicach. Miał wielu uczniów i naśladowców, którzy decydowali się na podążanie jego ścieżką klasztornego życia nawiązującą do reguły wyznawanej przez Mnichów Egejskich.

Nakazywała ona mnichom spożywać tylko chleb z solą i ziołami, pić wodę, ciągnąć pług bez wsparcia zwierząt, a wieczory spędzać na modlitwie, pisaniu i czytaniu. Wszystkie te przesłanki świadczą o jednym: Święty żył prostym życiem, ucząc swoich zwolenników odnajdywania siły i miłości w Panu.

Ostatnie chwile świętego Dawida

Święty Dawid za swoje zasługi w głoszeniu wiary chrześcijańskiej został wybrany na biskupa Menevii. Legenda głosi, że aktu konsekracji – udzielenia święceń biskupskich – dokonał podczas trudnej i pełnej żarliwej modlitwy pielgrzymki do Jerozolimy.

Zmarł w VI wieku, około 589 roku, w założonym przez siebie klasztorze. Biskup już w XII wieku został uznany za patrona Walii podczas kanonizowania przez papieża Kaliksta II.

Był ważną postacią propagującą dobro, miłość oraz niezachwianą wiarę, co spowodowało, że do jego grobu pielgrzymowało wielu angielskich królów oraz ważnych osobistości. Kościół katolicki wspomina świętego Dawida i jego zasługi 1 marca; dzień ten jest także od XVIII w. świętem narodowym Walii, której Dawid jest patronem.

Sławni biskupi katoliccy