Św. Bernadeta Soubirous

Życiorys Św. Bernadety Soubirous

Francuska święta Kościoła katolickiego uznawana za wizjonerkę pomimo swej chorowitości była niezwykle odważną i niezłomną osobą trwającą w swojej wierze i przekonaniach.

Za jej pośrednictwem Maryja wzywała do nawrócenia i modlitwy w imieniu grzeszników. Odkryte przez nią źródło w grocie w pobliżu rzeki Gave po dziś dzień uznawane jest za miejsce cudów i urządzane są do niego pielgrzymki.

Dzieciństwo Świętej Bernadety

Święta Bernadeta urodziła się 7 stycznia 1844 roku w Lourdes we Francji, a zmarła 16 kwietnia 1879 roku w Navers. Była najstarszym dzieckiem biednego młynarza. Pomimo niedostatku i chorowitości była niezwykle odważną i silną osobą.

W wieku 11 lat przeżyła epidemię cholery, która odcisnęła piętno na jej zdrowiu — w jej wyniku zachorowała na astmę i gruźlicę. W tym też wieku została wysłana do swojej ciotki, gdzie pomagała w wypasaniu owiec.

Po trzech latach wróciła do domu w celu przygotowania się do Pierwszej Komunii Świętej. Wtedy też po raz pierwszy doznała objawienia, których łącznie było 18. Naukę czytania i pisania rozpoczęła w wieku 14 lat.

Wtedy też pierwszy raz doznała objawienia w grocie Massabielle — ujrzawszy tam Panią, zaczęła się intensywnie modlić, odmawiając różaniec. Ponowne objawienia również nastąpiły w tejże grocie.

Podczas 7 objawienia Pani poleciła jej, aby ludzie modlili się za grzeszników. W  grocie odkryła również źródło, z którego nakazano jej się napić. Źródło to okazało się mieć leczniczą moc i obecnie jest na trasie pielgrzymek.

W drodze często towarzyszyli jej mieszkańcy wioski, jednak nigdy nie ujrzeli tego, co ona.

Pomimo przesłuchań i zastraszania przez komisarza policji, a także niewiary mieszkańców wioski niezłomnie trwała przy swoich słowach nie wyrzekając się ich. 25 marca podczas kolejnych odwiedzin, Pani przedstawiła się jako Maryja Niepokalane Poczęcie, tym samym potwierdzając dogmat ustanowiony przez papieża Piusa IX. 16 lipca 1858 nastąpiło ostatnie widzenie, kończąc tym samym misję Bernadety.

W roku 1856 został wydany dekret o prawdziwości jej objawień przez biskupa Laurence. 

Kolejny etap życia Świętej Bernadety

Młoda Bernadeta w wieku 14 lat przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej. Niestety w tym też czasie ciężko zachorowała na obustronne zapalenie płuc. Po wyzdrowieniu nie zdecydowała się na pozostanie w swojej wiosce, postanawiając oddać swoje życie Bogu.

Wstąpiła do klasztoru Nevers w roku 1866, unikając tłumów i dziennikarzy. Niestety jej życie w klasztorze było niezwykle trudne. Zarówno siostry zakonne, jak i przełożona upokarzały ją i uprzykrzały jej codzienną egzystencję, nie wierząc, że ktoś taki jak ona mógł dostąpić objawień.

Jednak św. Bernadeta z pokorą znosiła wszelkie zachowania innych w stosunku do jej osoby, czekając cierpliwie na spotkanie z Panem.

Starość

Św. Bernadeta zmarła 16 kwietnia 1879 roku w Nevras. Swoje życie spędziła w klasztorze, powoli podupadając na zdrowiu. Ciężka praca, niedożywienie, choroby i ciągłe upokarzanie powoli wyniszczały jej ciało prowadząc do nieuniknionej śmierci. Ostatecznie zmarła na gruźlicę w wieku 35 lat.

Fakty

Św. Bernadeta nie miała łatwego życia. Dzieciństwo w niedostatku, wyjątkowa chorowitość, niewiara ze strony innych ludzi, przesłuchania i upokorzenia ze strony sióstr w zakonie, w którym spędziła resztę swojego życia, nie wpłynęła jednak na jej wiarę i pokorę, ukazując tym samym jej niezłomność i siłę.

Jej postawa i cierpienia przeżyte za życia zostały poruszone podczas jej kanonizacji. W 1925 roku została ogłoszona Błogosławioną przez papieża Pius XI, a w roku 1933 roku została ogłoszona Świętą. Podczas otwarcia jej trumny okazało się, że ciało zachowało się w idealnym stanie, nienoszącym żadnych śladów rozkładu.

gruźlica mistycyzm