Św. Aleksandra z Galacji

Św. Aleksandra z Galacji - życiorys

Święta Aleksandra z Galacji, której żywot datuje się na lata 250-303 to jedna z najsłynniejszych męczennic chrześcijańskich. Oczywiście uznawana jest także przez Kościół prawosławny.

Uznawana jest za patronkę każdego człowieka, który znajduje się w potrzebie. Jednocześnie jest patronką racji, dlatego szczególnie wspiera osoby, które mają problem z głoszeniem własnych przekonań. 

Dzieciństwo

Święta Aleksandra z Galacji urodziła się  w okolicach Ancyry (obecnie są to tereny Turcji). Urodziła się i żyła za panowania cesarza Dioklecjana, który słynął z bardzo głośnych i niezwykle krwawych prześladowań chrześcijan.

Niestety, brakuje konkretnych informacji o jej życiu, ponieważ w wielu źródłach występuje jedynie wzmianka o tym, że zginęła śmiercią męczeńską.  

Schyłek życia

Cesarz Dioklecjan wydał edykt w marcu roku 303, który głosił o delegalizacji religii chrześcijańskiej. Przede wszystkim jednak dokument ten głosił o konieczności oddawania czci bogom pogańskim.

Jednocześnie wszelkie praktyki związane z chrześcijaństwem zostały zakazane. Dioklecjan rozkazał, by wszelkie przedmioty, którymi handlowano przed ich sprzedażą poświęcić bożkom. Co więcej, w mieście odbywały się obowiązkowe procesje, ku ich czci.

To właśnie z powodu tych prześladowań, bardzo duża grupa chrześcijan zdecydowała się na ucieczkę, zwłaszcza po tym, jak okazało się, że same prześladowania mają bardzo krwawą formę.

Pozostali chrześcijanie zostali zmuszeni do zmiany wiary na tą w bożki, część z nich trafiła do więzienia. Dochodziło do masowych rabunków, a kobiety były gwałcone.

Wśród osób, które pozostały była oczywiście Aleksandra, która wtedy miała około 60 lat i żyła w dziewictwie. Prowadziła niezwykle ascetyczny tryb życia, czym wyróżniała się na tle społeczności.

Najważniejsze fakty

Święta Aleksandra została pochowana w 303, zaraz po tym, jak pochwycono ją wraz z sześcioma innymi niewiastami, które tak jak ona pozostawały w dziewictwie.

Przed śmiercią trafiły do domu publicznego, gdzie zostały oddane w ręce młodych libertynów, jednak uciekli oni gdy zobaczyli siwe włosy Aleksandry. Kolejnym krokiem było wymuszenie na niewiastach uczestniczenie w procesji ku czci bóstw, jednak one odmówiły.

Postanowiono wywieźć je nago na wozach, wystawiając na pośmiewisko, w trakcie którego torturowano je w wymyślny sposób.  Jednak mimo tego, nadal żadna z nich nie wyrzekła się Chrystusa.

Obciążono ich ciała kamieniami, a następnie wrzucono do bagien. Po wydobyciu pod osłoną nocy ciał i pochowaniu, groby zbezczeszczono, natomiast ciała spalono.