Samobójstwo jest aktem umyślnego spowodowania własnej śmierci. Zaburzenia psychiczne – w tym depresja, choroba dwubiegunowa, autyzm, schizofrenia, zaburzenia osobowości, zaburzenia lękowe, zaburzenia fizyczne, takie jak zespół przewlekłego zmęczenia oraz nadużywanie substancji psychoaktywnych – w tym alkoholizm oraz stosowanie i wycofywanie benzodiazepin – są czynnikami ryzyka.
Niektóre samobójstwa są aktami impulsywnymi wynikającymi ze stresu (np. z trudności finansowych lub akademickich), problemów w związkach (np. rozstania lub śmierci bliskich) lub molestowania/nęcenia. Skuteczne działania w zakresie zapobiegania samobójstwom obejmują ograniczenie dostępu do metod samobójczych, takich jak broń palna, narkotyki i trucizny, leczenie zaburzeń psychicznych i nadużywania substancji, staranne informowanie mediów o samobójstwach oraz poprawę warunków ekonomicznych.
Na poglądy na samobójstwo miały wpływ szerokie tematy egzystencjalne, takie jak religia, honor i sens życia. Religie Abrahama tradycyjnie uważają samobójstwo za obrazę Boga, ze względu na wiarę w świętość życia. Podczas ery samurajów w Japonii, forma samobójstwa znana jako seppuku (harakiri) była szanowana jako sposób na nadrobienie porażki lub jako forma protestu. Sati, praktyka zakazana przez brytyjskiego Radża, oczekiwała, że wdowa po mężu zabije się na pogrzebie, albo dobrowolnie, albo pod presją rodziny i społeczeństwa.
Samobójstwa i próby samobójcze, choć wcześniej nielegalne, nie są już takie w większości krajów zachodnich. W niektórych krajach pozostaje to przestępstwem. W XX i XXI wieku samobójstwa były rzadko wykorzystywane jako forma protestu, a kamikaze i samobójcze zamachy bombowe były wykorzystywane jako taktyka wojskowa lub terrorystyczna.
Samobójstwo jest często postrzegane jako poważna katastrofa dla rodzin, krewnych i innych pobliskich zwolenników i jest negatywnie postrzegane niemal na całym świecie.