Maria Konopnicka

Życiorys Marii Konopnickiej

Maria Stanisława Konopnicka (z domu Wasiłowska)

Maria Konopnicka, z domu Wasiłowska – urodzona 23 maja 1842 r. w Suwałkach polska poetka, nowelistka, krytyk literacki i tłumaczka. Przedstawicielka pisarstwa okresu realizmu. Miała cztery siostry i brata. Dzieciństwo i młodość Maria spędziła w Kaliszu. Po śmierci ukochanej żony pan Wasiłowski postanowił zadbać o przyszłość swoich dzieci – posłał dwie córki na znakomitą pensję sióstr Sakramentek w Warszawie. Tam Maria poznała i zaprzyjaźniła się z Elizą Orzeszkową. Dwudziestoletnia Maria wyszła za mąż za Jarosława Konopnickiego, z którym przeniosła się do Bronowa. Sielankę małżeństwa przerwały kłopoty finansowe oraz kłótnie. Poetka była rozczarowana. Konopnicka wkrótce powiła ośmioro swoich dzieci – dwoje z nich zmarło wkrótce po urodzeniu. Po dziesięciu latach Maria zdecydowała się porzucić męża. Przeprowadziła się do małego dwupokojowego mieszkania i zaczęła udzielać korepetycji oraz pisać. Angażowała się społecznie, broniła szczególnie praw kobiet. Gdy jej dzieci podrosły, Maria zaczęła podróżować po całej Europie. W latach 80. Konopnicka redagowała pismo dla kobiet „Świt”. Zmarła 8 października 1910 r. w Lwowie. Do jej najsłynniejszych utworów możemy zaliczyć: zbiory nowel „Dym”, „Mendel Gdański”, „Nasza szkapa”, utwory dla dzieci „O krasnoludkach i sierotce Marysi”, „Na jagody”, wiersze „Rota”, „Stefek Burczymucha”, „Memu miastu”, „Zimowy poranek”.