Jan III Sobieski

Jan III Sobieski - życiorys

Jan Sobieski urodził się 17 sierpnia 1629 w Olesku i zmarł 17 czerwca 1696 w Wilanowie. Był królem Rzeczypospolitej Obojga Narodów od 1674 roku. Zasłynął dzięki zwycięstwu nad Imperium Osmańskim pod Wiedniem w 1683 roku, dzięki któremu skutecznie powstrzymał ekspansję tego imperium na Europę.

Rodzina Sobieskich pochodziła z Sobieszyna (k. Lublina ). Dzieciństwo spędził w Żółkwi w domu pradziadka Stanisława. Początkowo edukował się w Liceum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie, później studiował filozofię na Akademii Krakowskiej. Po studiach przez dwa lata podróżował po Europie, odwiedzając Lipsk, Antwerpię, Brukselę, Paryż, Londyn, Lejdę i Hagę. Spotkał wiele ważnych postaci ze świata polityki, takich jak Ludwik II Burbon-Condé, Karol II Stuart i Wilhelm II Orański-Nassau. W czasie nauki i podróży szkolił języki łaciński, francuski, niemiecki i włoski.

Kluczowym momentem jego życia był najazd Szwedów, zwany także Potopem Szwedzkim. Jan, dowodzący największym pułkiem w Polsce, poddał się pod Ujściem i przysiągł wierność królowi Karolowi X Gustawowi. W 1556 roku uciekł przed armią szwedzką i stanął do walki pod dowództwem polskiego generała Stefana Czarnieckiego.

Jego 22-letnie panowanie było okresem, kiedy Polska pozostawała stabilna politycznie. Sobieski cieszył się opinia wybitnego wojskowego i był szanowany wśród poddanych. W 1684 papież Innocenty XI uhonorował go tytułem „obrońcy wiary”. Jan III Sobieski przeszedł do historii jako jeden z najwybitniejszych królów i wodzów.