Ignacy Krasicki

Ignacy Krasicki - życiorys

Ignacy Krasicki to polski poeta, prozaik, publicysta oraz komediopisarz. Urodził się w Dubiecku 3 lutego 1735 roku, a zmarł w Berlinie 14 marca 1801 roku. Od 1767 roku był biskupem warmińskim, a następnie, w 1795 roku został arcybiskupem gnieźnieńskim.

Wywodził się ze zubożałej szlachty magnackiej – ród herbu Rogala. Spokrewniony także z rodziną Potockich i Sapiehów, był najstarszym synem Jana Bożego Krasickiego, kasztelana chełmskiego i stolniczanki Anny Starzechowskiej.

Miał rodzeństwo: czterech braci i dwie starsze siostry. Kształcony był wraz z braćmi i w 1751 roku wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie. Spędził dwa lata na studiach we Włoszech (w Rzymie).

Pełnił funkcję sekretarza interrexa prymasa Łubieńskiego podczas bezkrólewia (lata 1763-64). Posiadał następujące tytuły: hrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego, książę sambijski oraz prezydent Trybunału Głównego Koronnego w Lublinie (1865 rok).

Dużo podróżował, między innymi do Paryża, Berlina, Poczdamu czy Sanssouci. Pochowano go w konsekrowanej przez niego katedrze pod wezwaniem świętej Jadwigi Śląskiej w Berlinie. Żył i tworzył w epoce oświecenia.

Do jego dzieł należą: bajki, wiersze, powieści, poematy heroikomiczne, satyry, prace naukowe i encyklopedyczne. Najsłynniejsze dzieła: „Monachomachia”, „Bajki i przypowieści”, „Myszeida” i „Kazania”.

Pod pseudonimem Michał Mowiński wydał komedie „Solenizant”, „Łgarz” i „Statysta”. Jego utwory posiadały charakter moralizatorski i cechowały się ponadczasową ironią.