Fernando Alonso

Fernando Alonso - życiorys

Karting

Alonso wygrał wszystkie osiem wyścigów w pierwszej serii kartingowej, w której wziął udział w 1988 roku. Ponieważ nadal osiągał dobre wyniki w szkole Santo Angel de la Guarda, jego rodzice zdecydowali, że może kontynuować swoją przygodę z kartingiem.

W 1993 roku wygrał kartingowe mistrzostwa Hiszpanii z zespołem Genikart. Dwa lata później zajął trzecie miejsce w Mistrzostwach Świata, a w 1996 roku zdobył Mistrzostwo Świata Juniorów.

W tym samym roku został zauważony przez byłego kierowcę Formuły 1 Adriana Camposa podczas wyścigu Marlboro Masters w Barcelonie, który Alonso wygrał. To właśnie Campos dał Alonso jego pierwszy test w samochodzie wyścigowym, w zespole Formuły Nissan, w Albacete w październiku 1998 roku.

Formuła Nissan i F3000

Chociaż podczas testu dwukrotnie się rozbił, trzeciego dnia udało mu się pobić czas pole position kierowcy Camposa, Marca Gene’a, z wyścigu na tym torze, który odbył się wcześniej tego samego roku.

Alonso dołączył do Campos w wyścigach Euro Open Movi Star by Nissan w 1999 roku (później przekształconej w World Series by Renault).

Swoje pierwsze zwycięstwo w tej serii odniósł w drugiej rundzie w Albacete. Przed ostatnią rundą sezonu miał 125 punktów, za liderem mistrzostw Manuelem Giao, który miał 144. Alonso potrzebował zwycięstwa i najszybszego okrążenia (co było warte dodatkowego punktu) w finałowej rundzie w Walencji, aby zdobyć tytuł.

Alonso wykonał zadanie, co doprowadziło do jego pierwszego testu F1 pod koniec roku z Minardi. Zaimponował dyrektorowi sportowemu Cesare Fiorio, pokonując innych młodych kierowców testowych o 1,5 sekundy.

Fiorio powiedział: „Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, był telefon do Gabriele Rumi (szefa Minardi), aby sporządzić dla niego dziesięcioletni kontrakt, zanim wieść rozeszłaby się po F1 i ktoś by go nam ukradł”.

W 2000 roku awansował do Formuły 3000 z Team Astromega, po imponującym teście dla Coloni. Stało się to w zaledwie drugim roku startów w wyścigach samochodowych. Był najmłodszym kierowcą startującym w F3000 w tym roku. Ale nie obyło się bez problemów. Alonso poprawił swój angielski, aby lepiej porozumiewać się z mechanikami i dopiero pod koniec sezonu zaczęły przychodzić wyniki.

Pierwszy punkt zdobył w siódmej rundzie z dziesięciu (na A1-Ring), ale zajął drugie miejsce w przedostatnim wyścigu na Hungaroringu i wygrał finał sezonu na torze Spa-Francorchamps. Pomimo zdobycia tylko trzech punktów, zajął czwarte miejsce w mistrzostwach, za Bruno Junquierą, Nicolasem Minassianem i Markiem Webberem.

Minardi

Alonso zadebiutował w Formule 1 w Minardi. Przyjście Alonso do F1 odbyło się kosztem Gene’a, który opuścił Minardi, gdy zespół Rumi został przejęty przez Australijczyka Paula Stoddarta. Szef zespołu Benetton, Flavio Briatore, zajął się karierą Alonso i skierował go do zespołu. Wyścig z czasem, aby przygotować Minardi do sezonu 2001 został wygrany, a Alonso zadebiutował w Grand Prix u boku Tarso Marquesa.

Marques miał za sobą 12 startów w Grand Prix, ale Alonso usunął go w cień już w pierwszej sesji kwalifikacyjnej. Zajął 19 miejsce na starcie, wypierając szybsze maszyny Gastona Mazzacane i Luciano Burti i pokonując Marquesa o 2,6 sekundy.

To wyznaczyło trend na cały rok. Ale auto PS01 rzadko miało wystarczającą prędkość, aby Alonso mógł pokazać swój talent na dystansie wyścigu. Po przywróceniu kontroli trakcji na początku sezonu zespół borykał się z problemami z niezawodnością.

Mimo to Alonso pokazał swoją szybkość w kwalifikacjach: 18 miejsce w Imoli przed oboma Benettonami, co powtórzył na A1-Ring. Marques’ startował do tych samych wyścigów z 22. i ostatniego miejsca.

Nie obyło się bez czkawki – zwłaszcza podczas jazdy dwumiejscowym Minardi podczas dnia kibica na Donington Park. Z prezenterką ITV-F1 Louise Goodman na pokładzie, samochód Alonso został uderzony przez samochód mistrza świata z 1992 r. Nigela Mansella (z biznesmenem Jonathanem Frostem). W wyniku zderzenia auto Mansella wyleciało w powietrze.

Ostatnia runda 2001 roku odbyła się na Suzuce – torze, na którym Alonso nigdy wcześniej się nie ścigał i który był uznawany za jeden z najtrudniejszych w kalendarzu. Doskonale sprostał wyzwaniu: zakwalifikował się na 18. pozycji i zajął 11. miejsce, pokonując Heinza-Haralda Frentzena, BAR-Hondę Oliviera Panisa, obie Arrows i swojego nowego kolegę z zespołu Alexa Yoonga.

Renault

W następnym roku Briatore bardzo chciał zastąpić Alonso w Benettonie, który został przejęty przez Renault, w miejsce brytyjskiego kierowcy Jensona Buttona. Button w 2001 roku wypadł słabo w porównaniu do kolegi z zespołu Giancarlo Fisichelli. Ale Button zachował swoje miejsce, Fisichella zamienił się miejscami z Jarno Trullim, więc Briatore przesunął Alonso do roli testowej.

Dwanaście miesięcy później, Alonso został awansowany do zespołu wyścigowego Renault na rok 2003, zastępując Buttona.

W 2003 roku, podczas drugiego wyścigu sezonu w Malezji został najmłodszym w historii zdobywcą pole position. Następnie, na Węgrzech, zdobył tytuł najmłodszego w historii zwycięzcy Grand Prix, wyprzedzając po drodze Michaela Schumachera.

Zakończył swój pierwszy sezon w konkurencyjnym samochodzie na szóstym miejscu z 55 punktami, o 22 więcej niż kolega z zespołu Trulli.

Kiedy Ferrari zdominowało sezon 2004, Alonso miał niewiele okazji do odniesienia zwycięstwa. Jedna z nich pojawiła się w Monte-Carlo, ale, co niezwykłe, Alonso został pokonany przez Trulliego. Drugi kierowca Renault odniósł bezbłędne zwycięstwo z pole position. Alonso rozbił się w tunelu podczas okrążania Ralfa Schumachera. Ale jeszcze przed końcem 2004 roku Trulli odszedł, tracąc przychylność Briatore, a jego miejsce w 2005 roku zajął powracający Fisichella.

Alonso zdobył swój pierwszy z dwóch tytułów w 2005 roku. Ferrari nie radziło sobie w tym sezonie, a Renault z modelem R25 było w doskonałej pozycji, aby to wykorzystać. Alonso był bezlitosny w swojej dominacji nad nowym kolegą z zespołu i w pogoni za mistrzostwami. Chociaż Fisichella wygrał pierwszy raz w Melbourne, Alonso awansował na trzecią pozycję z 13 miejsca, po tym jak ucierpiał z powodu deszczu na swoim okrążeniu kwalifikacyjnym.

W tym roku to Alonso odniósł siedem zwycięstw i zdobył mistrzostwo. Jego Renault często ustępowało McLarenowi Kimiego Raikkonena pod względem prędkości, ale zazwyczaj było bardziej niezawodne. To, w połączeniu z niesłabnącą prędkością Alonso, który co najmniej dwukrotnie wymusił kosztowne błędy Raikkonena, uczyniło go mistrzem.

Nie można było jednak pominąć faktu, że jego mistrzostwo przypadło na sezon, w którym Ferrari i Schumacher mieli nietypowego pecha, głównie z powodu przepisów zabraniających zmiany opon. W 2006 roku sytuacja się odwróciła, a odradzający się Schumacher stanowił zupełnie inne zagrożenie dla Alonso. Niespodziewanie, w grudniu 2005 roku Alonso ogłosił, że w 2007 roku odejdzie z Renault do McLarena.

W rok 2006 wszedł ze świadomością, że będzie to jego ostatnia współpraca z Renault. Zdominował pierwsze wyścigi, zanim Schumacher rozpoczął walkę w połowie sezonu. Walka o mistrzostwo trwała do ostatniego wyścigu i była pełna napięcia, często kontrowersyjna, a jej scenariusz nie mógł być lepszy.

Po dziewięciu wyścigach Alonso miał 84 punkty z potencjalnych 90 – więcej nawet niż Schumacher zdobył w swojej dominującej kampanii 2004. Ale Ferrari odparło atak – z poprawionym pakietem aerodynamicznym, lepszymi oponami Bridgestone i kierowcą, który postanowił przejść na emeryturę pod koniec sezonu i był zdeterminowany, aby zabrać ze sobą tytuł.

Innowacyjny system amortyzatorów masowych Renault został zakazany. Następnie Alonso został ukarany na Monzy za rzekome przeszkadzanie koledze z zespołu Schumachera, Felipe Massie. Tego popołudnia Schumacher wygrał i publicznie ogłosił swoje plany przejścia na emeryturę. Alonso wycofał się z wyścigu, kiedy jego silnik wybuchł po tym, jak nadwyrężył Renault do granic możliwości. Podczas Grand Prix Japonii okazało się, że Bridgestone daje nową, ogromną przewagę w kwalifikacjach – oba Ferrari i obie Toyoty były przed Alonso.

Alonso pozbył się obu Toyot na początku wyścigu i zbliżył się do rywala na odległość pięciu sekund. Para mknęła przez Suzukę na pełnym gazie. Samochód Alonso zawiódł go już dwa razy w tym roku – teraz przyszła kolej na Schumachera. Alonso minął nieruchome, dymiące Ferrari na Degner 2 i wygrał wyścig.

Zdobył mistrzostwo w finale, gdzie Schumacher znów miał problemy z samochodem. Alonso pokonał siedmiokrotnego mistrza i 91-krotnego zwycięzcę wyścigów i został najmłodszym kierowcą w historii, który zdobył dwa tytuły mistrzowskie.

McLaren

Alonso był bardzo bliski zdobycia trzeciego z rzędu mistrzostwa w 2007 roku. W wyścigu o tytuł zajął trzecie miejsce, jeden punkt za zwycięzcą Kimim Raikkonenem i zremisował z kolegą z zespołu Lewisem Hamiltonem.

Alonso znalazł się jednak w centrum zajadłego sporu z zespołem McLarena, a opinie na temat tego, czy to on był inicjatorem czy ofiarą, były podzielone. Na początku sezonu pojawiły się sygnały, że Alonso był niezadowolony z wczesnych sukcesów debiutanta Hamiltona. Coraz głośniej domagał się, aby zespół skoncentrował się na wspieraniu jego starań o tytuł, nawet gdy Hamilton objął prowadzenie w mistrzostwach.

Stosunki w zespole całkowicie się popsuły podczas Grand Prix Węgier. Hamilton odrzucił polecenie zespołu, aby przepuścić Alonso podczas kwalifikacji, więc Alonso wziął odwet opóźniając Hamiltona w pit stopie, uniemożliwiając koledze z zespołu ustanowienie ostatecznego czasu okrążenia. Stewardzi ukarali Alonso za spóźnienie Hamiltona, a McLarena za brak odpowiedniego wyjaśnienia tego, co się stało.

W trakcie sezonu McLaren bronił się przed zarzutami, że uzyskał poufne informacje na temat bolidu Ferrari. Dyrektor zespołu Ron Dennis twierdził, że rano przed wyścigiem na Węgrzech Alonso groził ujawnieniem kompromitujących informacji o rzekomym szpiegostwie Dennisa jeśli ten nie powstrzyma Hamiltona.

McLaren upierał się przy swojej polityce równego traktowania obu kierowców, a Alonso jeszcze bardziej zraził się do zespołu, nasilając publiczne skargi na jego funkcjonowanie. Podczas ostatniej rundy, na wniosek hiszpańskich władz wyścigowych, niezależny sędzia został umieszczony w boksie McLarena podczas kwalifikacji, aby upewnić się, że nie doszło do faulu. Nie dopatrzył się żadnego.

Alonso i Hamilton nie byli w stanie powstrzymać Raikkonena przed zdobyciem tytułu w ostatnim wyścigu. Krótko po zakończeniu sezonu McLaren rozwiązał kontrakt z Alonso, a ten powrócił do Renault na sezon 2008.

Powrót do Renault

Renault, do którego Alonso wrócił w 2008 roku, nie było tym samym zespołem, który opuścił dwa lata wcześniej. Model R28 nie nadążał za tempem rywali. Po siedmiu wyścigach miał na koncie zaledwie dziewięć punktów.

Szereg zmian w aerodynamice pomógł R28 wrócić do czołówki w drugiej połowie sezonu. Jednak niektórzy członkowie zespołu czuli, że do wygrywania wyścigów potrzeba czegoś więcej niż tylko osiągów, i w Singapurze zespołowy kolega Alonso, Nelson Piquet Jnr, otrzymał niewybaczalny rozkaz celowego rozbicia swojego samochodu, aby pomóc Alonso wygrać wyścig.

Już w następnym wyścigu na Fuji Alonso wygrał zasłużenie. Wyprzedził Roberta Kubicę z BMW, a silna druga pozycja w finale sezonu dała mu piąte miejsce w mistrzostwach kierowców.

W 2009 roku Alonso pozostał w Renault, ale model R29 okazał się jeszcze mniej konkurencyjny niż jego poprzednik i dopiero podczas 14. rundy w Singapurze Alonso stanął na podium.

Przypadkowo był to pierwszy weekend po tym, jak Briatore i dyrektor techniczny Pat Symonds opuścili F1 w niesławie po tym, jak ujawniono spisek z poprzedniego roku. Światowa Rada Sportów Motorowych FIA ustaliła, że Alonso nie wiedział o planie. Wkrótce po tym wydarzeniu Ferrari potwierdziło, że Alonso dołączy do zespołu w 2010 roku, u boku Massy.

Ferrari

Alonso doskonale rozpoczął karierę w Ferrari, wygrywając swój pierwszy wyścig dla zespołu w Bahrajnie. Jednak jego szanse na mistrzostwo zostały zniweczone przez serię problemów, w tym  start w Chinach, karę na Silverstone, kraksę podczas treningu w Monako i problemy z niezawodnością.

W drugiej połowie sezonu Alonso powrócił do formy po kontrowersyjnym zwycięstwie w Niemczech, gdzie Massa dostał polecenie, aby pozwolić mu wygrać, łamiąc zakaz FIA dotyczący poleceń zespołowych. Alonso dołożył kolejne zwycięstwa we Włoszech, Singapurze i Korei, dzięki czemu prowadził w mistrzostwach przed ostatnim wyścigiem.

Jednak potencjalne trzecie mistrzostwo świata wymknęło mu się z rąk po taktycznym błędzie zespołu w Abu Zabi. Sebastian Vettel zgarnął tytuł w finałowej rundzie, podczas gdy Alonso przez większość wyścigu tkwił za Witalijem Pietrowem, jednym z jego następców w Renault.

Po rozczarowaniu związanym z utratą tytułu nadszedł kolejny cios: nowy 150° Italia nie był wystarczająco szybki, aby walczyć o mistrzostwo w 2011 roku. Alonso wygrał tylko raz, na Silverstone, po tym, jak zmiana w przepisach tymczasowo ograniczyła stosowanie dyfuzorów z wydmuchem spalin, coś, co Ferrari z trudem opanowało.

Alonso nadal działał u szczytu swoich możliwości, dziesięć razy stając na podium, podczas gdy Massa nigdy nie dotarł aż do czwartego miejsca.

Zakończył rok na czwartym miejscu w mistrzostwach, ale nie był w stanie zapobiec temu, by Vettel zastąpił go jako najmłodszy dwukrotny mistrz. Mimo tych niepowodzeń Alonso związał swoją przyszłość z Ferrari do 2016 roku.

Po raz trzeci w ciągu sześciu sezonów Alonso zbliżył się do mistrzostwa, ale w 2012 roku zabrakło tylko garści punktów. To nie wyglądało na prawdopodobne na początku sezonu, kiedy Ferrari F2012 okazał się niewypałem. Ale nawet zanim zespół zrobił duży krok w jego wydajności Alonso już wygrał w deszczu w Malezji.

Kolejne zwycięstwa w Walencji i na torze Hockenheimring zapewniły mu prowadzenie w mistrzostwach kierowców. Jednak pod koniec sezonu Alonso nie był w stanie stawić oporu Vettelowi, zwłaszcza po wycofaniu się z wyścigu na pierwszym okrążeniu w Belgii i Japonii. Mimo to pozostał w czołówce aż do ostatniego wyścigu, gdzie na torze wyprzedził Vettela, ale nie zdołał wywalczyć tytułu.

W 2013 roku Alonso po raz trzeci w ciągu czterech lat zdobył wicemistrzostwo. Sezon zaczął się obiecująco: w Australii wyprzedził Vettela, potem wygrał w Chinach i po raz trzeci u siebie w Hiszpanii. Ale gdy zbliżała się przerwa letnia, Ferrari zmagało się z dobrze znanym problemem. Aktualizacje, które wprowadzali dla F138 nie zapewniały oczekiwanego wzrostu osiągów.

Frustracja Alonso była czasami widoczna. Krążyły pogłoski, że jego managment kontaktował się z innymi zespołami, a we Włoszech skarcił zespół przez radio po tym, jak próba wykorzystania Ostatecznie zapewnił sobie drugie miejsce w mistrzostwach przed końcem roku.

W 2014 od pierwszej rundy sezonu było jasne, że F14 T nigdy nie będzie konkurować w erze nowych hybrydowych silników V6 turbo. Ta świadomość doprowadziła do wstrząsów w Ferrari, a po szczególnie bolesnym występie w trzecim wyścigu roku w Bahrajnie, dyrektor zespołu Stefano Domenicali złożył rezygnację. Po nim w ciągu roku zrezygnowało wielu najlepszych pracowników technicznych. I w końcu także Alonso. Przez cały rok pracował w bolidzie, osiągając znacznie lepsze wyniki niż nowy kolega z zespołu, Raikkonen. Ale najlepsze, co udało mu się osiągnąć, to dwa podia w Chinach i na Węgrzech.

Niespodziewany powrót do McLarena

Chcąc związać się z nowym zespołem, Alonso podjął niecodzienną decyzję o powrocie do McLarena, z którego odszedł na złych warunkach zaledwie siedem lat wcześniej. McLaren zwabił Hondę z powrotem do F1 z zamiarem opracowania jednostki napędowej, która pokonałaby nowych rekordzistów F1 – Mercedesa.

Alonso raczej nie miał złudzeń co do tego, jak trudny będzie pierwszy sezon McLarena z Hondą. Rok niekończącej się frustracji rozpoczął się jeszcze przed pierwszym wyścigiem.

Zespół zmagał się z licznymi problemami z niezawodnością podczas testów, kiedy Alonso w tajemniczych okolicznościach rozbił się na torze Catalunya. Doznał wstrząśnienia mózgu, a lekarze orzekli później, że jako środek ostrożności powinien opuścić wyścig otwierający sezon.

Alonso wrócił do samochodu w Malezji, ale można mu było wybaczyć, że zastanawiał się, czy powinien się tym przejmować. Dopiero w dziewiątym wyścigu sezonu udało mu się zdobyć jakiekolwiek punkty. Silnik Hondy dysponował mocą o 200 KM mniejszą niż samochody z czołówki, a on sam dawał wyraz swojemu niezadowoleniu, gdy inni kierowcy mijali go z łatwością, podczas gdy jego inżynier wyścigowy namawiał go do oszczędzania paliwa. W Grand Prix Japonii na Suzuce, domowym torze Hondy, Alonso przedstawił swoje najostrzejsze zarzuty wobec jednostki napędowej, wielokrotnie narzekając przez radio na swój „silnik GP2”.

Od czasu do czasu zdarzały się momenty ulgi. Na Węgrzech, gdzie ciasny układ toru zmniejszył wadę silnika Hondy, Alonso zajął piąte miejsce, co musiało być odczuwane jako zwycięstwo w wyścigu. Ale ta druga wizyta w punktach była jednocześnie ostatnią w tej w dużej mierze bezowocnej kampanii.

Drugi sezon z rzędu Alonso znalazł się na uboczu na początku kampanii. Tym razem dotarł do Melbourne, ale w wyścigu miał poważną kraksę, gdy zderzył się z Estebanem Gutierrezem. Obawy o jego stan zdrowia uniemożliwiły mu start w drugiej rundzie w Bahrajnie.

Po powrocie do samochodu poprawa w bolidzie Hondy następowała powoli, ale nieubłaganie. Jadąc z typową dla siebie werwą, Alonso zajął piąte miejsce w Monako (prowadząc jednego z Mercedesów przy fladze) i ponownie na Circuit of the Americas, odsuwając Massę na bok odważnym, późnym wyprzedzeniem.

Niezależnie od niedoskonałości samochodu, Alonso był bardziej zaniepokojony ogólnym kierunkiem rozwoju sportu. Wchodząc w trzeci rok kontraktu z McLarenem, ponownie dał do zrozumienia, że będzie się ścigał gdzie indziej, jeśli Formuła 1 nie powróci do tego, by bardziej skupiać się na osiągach niż na oszczędzaniu paliwa i opon.

Alonso nie zanotował finiszu aż do piątego wyścigu sezonu, w Hiszpanii, gdzie zajął 12. miejsce. Już wtedy zdecydował, że będzie jeździł gdzie indziej: Na początku roku ogłosił plany startu w Indianapolis 500 bolidem McLarena i Andrettiego. Jego przedsięwzięcie w Stanach Zjednoczonych poszło dobrze: Prowadził przez 27 okrążeń i był na dobrej drodze do zwycięstwa, gdy 21 okrążeń przed końcem zawiódł jego silnik – również Hondy. Wygrał kolega z zespołu, Takuma Sato.

W F1 Alonso mógł jedynie marnować czas, dopóki sezon się nie skończył. Na Węgrzech zajął szóste miejsce, a trzy ostatnie wyścigi zakończył w punktach, ale w trzecim sezonie współpracy z Hondą nie było to to, na co on i McLaren się umawiali.

Przejście McLarena na napęd Renault w sezonie 2018 sprawiło, że jedna rzecz stała się bezspornie jasna: Honda nie była ich jedynym problemem. Teraz z mocą Renault, Alonso rozpoczął sezon od piątego miejsca w Australii, wyrównując swój najlepszy wynik z ostatnich trzech lat z Hondą. Ale był to również szczytowy punkt sezonu, ponieważ McLaren cofnął się z powodu pogłębiających się problemów z prowadzeniem. Mimo to Alonso regularnie zdobywał punkty w początkowej fazie sezonu. Jednak z siódmego miejsca w mistrzostwach po pierwszych pięciu wyścigach, po dziesięciu spadł na ósmą pozycję. W dalszej części sezonu jeszcze tylko dwa razy znalazł się w punktacji i spadł na 11. miejsce. Nigdy jednak nie udało mu się wyprzedzić w kwalifikacjach kolegi z zespołu Stoffela Vandoorne’a.

Kontynuował także swoją działalność poza F1, ścigając się dla Toyoty w World Endurance Championship. Alonso dzielił zwycięstwo w Le Mans z kolegami z zespołu, Sebastienem Buemi i Kazukim Nakajimą.

Odejście z F1

Nie mając realnych perspektyw na podobne sukcesy w F1, dwukrotny mistrz wycofał się pod koniec roku. W następnym roku powtórzył zwycięstwo w Le Mans, ale nieudany powrót do Indianapolis, gdzie solowy wysiłek McLarena zakończył się upokorzeniem, ponieważ Alonso został wyeliminowany podczas kwalifikacji.

Po udziale w Rajdzie Dakar, Alonso wystąpił po raz trzeci w Indianapolis w przerwanym przez pandemię sezonie 2020, jako trzeci kierowca obok stałego składu McLarena, czyli Pato O’Warda i Olivera Askewa. Nie groziło mu wykluczenie z wyścigu, więc Alonso ustawił się na 26. pozycji za kolegami z zespołu i po raz pierwszy ukończył wyścig na 21. miejscu.

Alpine

Po 3 latach przerwy Alonso ponownie ściga się w F1, w teamie Renault przemianowanym w 2021 roku na Alpine F1 Team.

24 Hours of Daytona 2018 24h Le Mans 2018 Ambasadorzy dobrej woli UNICEF Formuła 1 Sezon 2001 Formuła 1 Sezon 2003 Formuła 1 Sezon 2004 Formuła 1 Sezon 2007 Formuła 1 Sezon 2008 Formuła 1 Sezon 2009 Formuła 1 Sezon 2010 Formuła 1 Sezon 2011 Formuła 1 Sezon 2012 Formuła 1 Sezon 2013 Formuła 1 Sezon 2014 Formuła 1 Sezon 2015 Formuła 1 Sezon 2016 Formuła 1 Sezon 2017 Formuła 1 Sezon 2018 Indianapolis 500 2017 Indianapolis 500 2019 Indianapolis 500 2020 Rajd Dakar 2020