Bł. Czesław Odrowąż

Życiorys Bł. Czesława Odrowąża

Czesław Odrowąż to błogosławiony Kościoła katolickiego, polski dominikanin i prezbiter, ogłoszony patronem Wrocławia. Urodził się około 1175-80 roku w Kamieniu Śląskim. Jako dziecko słynął z pobożności i czystości obyczajów.

Lubił gromadzić wokół siebie inne dzieci i prawić im kazania na temat pobożności i cnoty. Stanowiło to zapowiedź jego pobożnego życia. Studiował w Krakowie i we Włoszech, a także prawdopodobnie w Paryżu. Później został kanonikiem krakowskim i kustoszem kolegiaty sandomierskiej.

Został zabrany do Rzymu przez biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża (możliwe, że pochodzili z tej samej rodziny). Czesław wstąpił do zakonu dominikanów na skutek właśnie tej podróży, gdyż spotkał w Rzymie św. Dominika. Ten na jego oczach wskrzesił zmarłego młodzieńca, który wcześniej spadł z konia.

Po krótkiej formacji odbytej w Rzymie Czesław wyruszył w drogę powrotną do Polski, po drodze zakładając klasztor w Austrii i Pradze. Dwudziestu sześciu z jego podopiecznych poszło niebawem głosić słowo Boże do Bośni, gdzie przypłacili swą gorliwość śmiercią męczeńską.

Później Czesław przybył do Wrocławia. Tam został kaznodzieją w kaplicy zamkowej św. Marcina na Ostrowie Tumskim. Pieszo zwiedził prawie cały Śląsk, nawołując ludzi do poprawy ich życia. Nawrócił wtedy mnóstwo osób.

W 1226 Czesław założył klasztor przy kościele św. Wojciecha. W latach 1233 – 36 pełnił funkcję prowincjała Prowincji Polskiej Dominikanów. W roku 1234 brał udział w kanonizacji św. Dominika w Rzymie.

Od 1236 przebywał na stałe we Wrocławiu. Odegrał  bardzo ważną rolę w trakcie mongolskiego najazdu. Mówi się nawet o cudzie, który wydarzył się za sprawą Czesława.

Po jego modlitwie na niebie miała pojawić się ognista kula, która przestraszyła wojska nieprzyjaciela. Według niektórych źródeł Mongołowie mieli uciec na sam jej widok, według innych zostali przez nią rozgromieni.

Wydarzenie to zostało opisane przez Jana Długosza w „Rocznikach Królestwa Polskiego”. Oczywiście, próbowano wytłumaczyć to później w sposób naturalny, sugerując, iż być może chodziło o pierwsze doświadczenia z wykorzystaniem prochu.

Czesław zasłynął też z innego cudu – podobnego, jak w przypadku św. Jacka Odrowąża – wskrzeszenia zmarłego dziecka. Jacek wskrzesił jednak dziecko na drugi dzień po śmierci, a Czesław tydzień po śmierci.

Kolejny cud związany z Bł. Czesławem to przekroczenie Odry. Zgodnie z opowieściami miał on rzucić swój płaszcz na wzburzone wody rzeki. Nie chodziło jednak o to, że przeszedł on po wodzie jak Jezus, lecz że jego płaszcz spowodował rozstąpienie się wody.

Czesław zmarł w 1242 roku. Został pochowany w kościele dominikanów pw. św. Wojciecha.  Akceptacji kultu Czesława dokonał w 1713 papież Klemens XI. Bł. Czesława przedstawia się w ikonografii z ognistą kulą lub ognistym słupem nad głową.

Jego atrybutami na obrazach są:

• kielich,
• otwarta Ewangelia,
• lilia,
• krzyż misyjny,
• laska pielgrzyma,
• monstrancja,
• różaniec,
• puszka z komunikatami.

W 1963 bł. Czesława ogłoszono patronem Wrocławia. Jego wspomnienie przypada w Polsce na dzień 20 lipca.