Bł. Alicja Kotowska

Bł. Alicja Kotowska - życiorys

Jej prawdziwe imiona to Maria Jadwiga. Przyszła na świat w Warszawie, 20 listopada 1899 roku. Jej Chrzest Święty odbył się już kolejnego dnia po narodzinach. Pochodziła ze skromnej rodziny, która w chwili jej pojawienia się na świecie, nie dysponowała majątkiem ziemskim.

Ojciec pełnił funkcje organisty w kościele. Uznawany był za niezwykle pobożnego, był bardzo wierzący, przez co stał się wzorem do naśladowania dla małej Marii Jadwigi. 

Dzieciństwo

Maria Jadwiga wyróżniała się ogromną wiarą. Od dzieciństwa uwielbiała Jezusa, ale również Niepokalaną Maryję. Była wpatrzona w wiecznie modlącego się ojca, który był dla niej wzorem prawdziwej wiary.

Całą rodziną modlili się, szczególnie uwielbiając różaniec, który był odmawiany wieczorami. Codziennie czytano także fragmenty Pisma Świętego. Ojciec był dla Marii niezwykle ważną postacią, dlatego razem z nim uwielbiała i ufała Bogu.

W tamtych czasach nie wysyłano zbyt szybko dzieci do szkoły, tak było i w tym przypadku. Dlatego dzieci uczyły się w domu, również od rodziców dowiadywały się o wierze, Jezusie.

Kładziono szczególnie duży nacisk na bycie dobrym człowiekiem dla innych. Maria charakteryzowała się nie tylko ogromną wiarą, ale także patriotyzmem. To niezwykle ważne, gdyż miało wpływ na jej dalsze życie. 

Kariera

20 czerwca 1918 roku Maria została uznana przez Komisję Egzaminacyjną za przygotowaną do studiów wyższych. Tym samym wydano jej świadectwo dojrzałości. Jej wiara i miłość do ojczyzny nadal były ogromne, dlatego postanowiła nieść pomoc innym.

W tym celu rozpoczęła studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Niestety, już po dwóch latach intensywnej edukacji nastąpiło zdarzenie, które wpłynęło na dalsze życie bohaterki.

Otóż Armia Czerwona napadła na Polskę, a ponieważ już wcześniej Maria wstąpiła w szeregi POW, pełniła służbę jako sanitariuszka Czerwonego Krzyża przez prawie 8 miesięcy.

Bardzo duże znaczenie ma moment, w którym poznaje siostry zmartwychwstanki. 19 kwietnia 1922 roku wstępuj w ich szeregi na swoją prośbę. 29 lipca tego samego roku wstępuje do klasztoru, przyjmując imię Alicja.

Od tej pory siostra Alicja dołącza do wspólnoty w Warszawie, jednocześnie studiuje, tyle że na kierunku matematyczno-przyrodniczym. Kolejnym sukcesem jest rok 1932, ponieważ to właśnie wtedy obroniła swoją pracę magisterką z chemii, ale również podjęła się roli nauczycielki w Seminarium Nauczycielskim w Sewerynowie.

W późniejszym czasie uczy również w gimnazjum na Żoliborzu. Pełniła rolą pielęgniarki, a już dwa lata później po egzaminie komisyjnym stała się dyplomowanym nauczycielem, dzięki czemu mogła pracować w szkołach średnich.

To właśnie wtedy zostały wypowiedziane słowa: „Nie zaznałam jeszcze szczęścia cierpienia dla Boga. Pan Jezus widzi, że jest  jeszcze bardzo słaba, że kocham cierpienie, ale z daleka, że na same przeczucie już się moja natura wzdryga, więc czeka. Ale przecież tak długo być nie może”. W innym miejscu: „… jedna jest tylko rzecz warta życia: cierpienie z miłości do Boga. Ja wiem, że samo to pragnienie jest łaską, wiem, że sama strasznie się boję cierpienia i że za wszelką cenę chce go uniknąć. Ale wierzę w moc łaski Pana Jezusa, wierzę, że On sam nam wysłużył moc potrzebną, wierzę, że chce tego ode mnie…”.

Jej profesja wieczysta została złożona w roku 1928. Miała zostać dyrektorką szkoły w Warszawie, jednak kuratorium nie wyraziło zgody, ponieważ ich zdaniem nie tylko była zbyt młoda, ale przede wszystkim nie posiadała odpowiedniego doświadczenia.

Była opiekunem na koloniach dla ubogiej młodzieży, natomiast znajomy kapłan namówił ją na wyjazd do Wejherowa. Tamtejsze władze chciały zamknąć placówkę z wielu powodów, jednak Rada Miasta zdecydowała się ją przekazać na rzecz Zgromadzeniu Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego.

Tym samym Alicja pełniła tam funkcję nie tylko dyrektora, ale również stała się przełożoną wspólnoty, która liczyła siedem sióstr. Zgodnie z jej inicjatywą organizowane były wycieczki, ale również stworzenie figury Królowej Polskiego Morza i umieszczenie jej na froncie domu, gdzie znajduje się do dziś.

To szczególne miejsce cieszy się dużym zainteresowaniem wśród wierzących, którzy przybywają, by pomodlić się i prosić o wstawiennictwo. 

Schyłek życia

Siostra Alicja podczas jednego ze spacerów z siostrą zakonną podzieliła się swoją wizją, w której pyta Jezusa o, to kiedy umrze. On odpowiedział, że gdy domu zostanie dobudowany dom.

W dalszej części rozmowy wspomniała, że wszystko jedno, gdzie będzie leżało ciało, ponieważ to właśnie dusza łączy się z Bogiem i to ona jest najważniejsza. Niestety, Wejherowo z racji tego, że było położone tuż przy granicy, wpadło w ręce wroga.

Rozpoczęły się nie tylko aresztowania, ale również i egzekucje. Siostra Alicja poleciła zakopanie cennych przedmiotów liturgicznych w skrzyni Franciszkowi, jednak ten okazał się szpiegiem i ją wydał.

Matka jednej z uczennic okazała życzliwość Alicji i kazała uciec, jednak ona nie skorzystała z tej rady. Jeszcze tego samego dnia w okolicach 15 nastąpiło aresztowanie.

Inne siostry chciały iść wraz z nią, jednak usłyszały, że jest pod dobrą opieką, natomiast ona sama wychodząc, wspomniała, że wybacza Franciszkowi zdradę. Wszelkie zabiegi o przywrócenie jej wolności stały się daremne.

Najważniejsze fakty

11 listopada 1939 roku w trakcie apelu pojawiła się siostra Alicja, którą widziano, gdy podeszła do grupy dzieci, a następnie z dwójką z nich weszła do ciężarówki.

W 1946 roku rozpoczęła się ekshumacja zwłok, rozpoznano bardzo wielu bliskich, jednak zwłok siostry Alicji nie znaleziono. Znaleziono jedynie fragment nadpalonego różańca, który siostra nosiła przy pasku.

Obecnie jest jedną z bardziej znanych świtych w kościele.