Stanisław Barańczak

Życiorys Stanisława Barańczaka

Stanisław Barańczak – polski poeta, tłumacz (m.in. Szekspira i poezji metafizycznej), krytyk literacki oraz jeden z czołowych twórców Nowej Fali  przyszedł na świat 13 listopada 1946 r. w Poznaniu. Studiował filologię polską. Na studiach Barańczak był kierownikiem literackim teatru Ósmego Dnia. Zadebiutował w 1965 r. utworem „Przyczyny zgonu” opublikowanym w miesięczniku „Odra”. Związał się z redakcją miesięcznika „Nurt”. W 1968 r. wydał przełomowy tomik poezji „Korekta twarzy”. Poeta należał do PZPR w latach 1967-1969. Po zakończeniu studiów rozpoczął studia doktoranckie, obronił doktorat na temat twórczości Mirona Białoszewskiego. Na Uniwersytecie im Adama Mickiewicza w Poznaniu pracował do 1977 r., kiedy to został usunięty z uczelni za aktywną działalność w Komitecie Obrony Robotników. Objęto go również zakazem druku. Dzięki członkom „Solidarności” Stanisław Barańczak odzyskał pracę na uniwersytecie oraz prawo do publikowania trzy lata później. W 1981 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych z serią wykładów o literaturze polskiej. Tam zastała go wiadomość o ogłoszeniu stanu wojennego. Był pracownikiem wydziału slawistyki uniwersytetu w Cambridge. Przebywając na ojczyźnie, Stanisław Barańczak utrzymywał stałe kontakty z polskimi mediami i publikował w prasie krajowej  („Tygodnik Powszechny”, „Aneks”). Jego utwory były wyrazem buntu przeciwko władzy komunistycznej. Barańczak jest autorem wielu książek krytycznoliterackich, m.in. „Nieufni i zadufani”, „Etyka i poetyka” oraz zbiorów esejów – „Etyka i poetyka”, „Przed i po”, „Uciekinier z utopii. O poezji Zbigniewa Herberta”. Zmarł 26 grudnia 2014 r. w Newtonville.

choroba Parkinsona Polskie Towarzystwo Naukowe na Obczyźnie redaktor naczelny Członkowie Stowarzyszenia Pisarzy Polskich