Jerzy Sosnowski

Jerzy Sosnowski – major kawalerii Wojska Polskiego, oficer Oddziału II Sztabu Generalnego urodzony 3 grudnia 1896 r. we Lwowie. W 1914 r. rozpoczął służbę w 1 Pułku Piechoty Legionów i walczył na froncie rosyjskim. Parę lat później odbył kurs broni maszynowej oraz kurs lotniczy. W 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Został czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych za udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1926 r. rozpoczął pracę w Oddziale II Sztabu Generalnego. Udał się do Berlina, podając się za polskiego Barona, Ritter von Nalecza, który zamierzał nawiązać porozumienie z Niemcami przeciwko Piłsudskiemu. Nawiązał romans z Benitą von Falkenhayn, należącą do rodziny szefa niemieckiego Sztabu Generalnego, która zwerbował do polskiego wywiadu. Następnie przeciągnął na polską stronę również Günthera Rudloffa, Irene von Jena, Renate von Natzmer, Lottę von Lemmel i Iabelę von Tauscher, przybierając nową tożsamość niemal za każdym razem. Dzięki pomocy swoich informatorów Jerzy Sosnowski zdobył dostęp do wielu tajnych dokumentów oraz planów działań wojennych przeciwko Polsce. W 1933 r. Niemcy wpadli jednak na trop polskiej siatki wywiadowczej. O zdradę podejrzewano porucznika Józefa Gryfa-Czajkowskiego, podwójnego agenta. „Baron Ritter von Nalecz” został aresztowany przez Gestapo i otrzymał wyrok dożywotniego pozbawienia wolności, jednak zwolniono go w 1936 r. Los pozostałych współpracowników Sosnowskiego, zwłaszcza Rudloffa, który wywinął się od zarzutów o szpiegostwo wzbudziły podejrzenia polskich władz – wkrótce oskarżono Jerzego Sosnowskiego o zdradę, współpracę z Niemcami i skazano go na 15 lat pozbawienia wolności. Wyrok nie był jednak prawomocny, wybuchła wojna. Historycy spierają się, co do dalszych losów oficera. Według niektórych źródeł zastrzelono go w 1939 roku, według innych zaginął bez wieści w 1944 r. w Warszawie, podczas jednej ze specjalnych misji. Niektórzy historycy twierdzą, że po wybuchu II wojny światowej Jerzy Sosnowski rozpoczął współpracę z wywiadem radzieckim.