Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Bolesław Wieniawa-Długoszowski – urodzony 22 lipca 1881 w Maksymówce generał dywizji Wojska Polskiego, osobisty adiutant Józefa Piłsudskiego. Wychował się w Bobowie koło Gorlic. Uczęszczał do lwowskiego gimnazjum, jednak po tym, jak usunięto go ze szkoły, był zmuszony do eksternistycznego zdawania matury. Studiował na wydziale lekarskim, skończył go z wyróżnieniem. Po studiach Bolesław Wieniawa-Długoszowski wyjechał wraz z żoną do Berlina, gdzie przez chwilę uczęszczał do Akademii Sztuk Pięknych. Po wyjeździe do Paryża współzałożył Towarzystwo Artystów Polskich. Tam też poznał Józefa Piłsudskiego. Po wybuchu I wojny światowej Bolesław Wieniawa-Długoszowski wziął udział w kursie oficerskim w Krakowie. Został powołany do wojska. W tym samym roku został dowódcą plutonu, awansował na porucznika. W 1915 r. został osobistym adiutantem Józefa Piłsudskiego. Brał udział w wyprawie wileńskiej i kampanii kijowskiej. Uczestniczył w bitwie warszawskiej. W 1921 r. został attaché wojskowym w Bukareszcie. W tym czasie Piłsudski odsunął się od życia politycznego. Wieniawa rozpoczął studia wojskowe. Został dowódcą 1 Pułku Szwoleżerów i wkrótce potem – oficerem sztabu w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W 1931 r. Bolesław Wieniawa-Długoszowski został mianowany przez Ignacego Mościckiego generałem brygady, a siedem lat później – na generała dywizji. W 1940 r. został ambasadorem Polski w Rzymie. Zmarł 1 lipca 1942 r. w Nowym Jorku – wyskoczył z okna swojego apartamentu po otrzymaniu nominacji ambasadora na Kubie. Oznaczało to dla niego odsunięcie go od ważnych polskich spraw politycznych.