Aleksander Wat

Aleksander Wat – urodzony 1 maja 1900 r. polski poeta i pisarz. Należał do grona futurystów. Studiował na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1918 r. wraz z Anatolem Sternem założył grupę futurystyczną. Jako poeta debiutował w 1920 r. Wydał „Ja z jednej strony i Ja z drugiej strony mego mopsożelaznego piecyka”. Już rok później został redaktorem pisma „Nowa Sztuka”, a następnie – „Almanachy Nowej Sztuki”. W 1924 r. Aleksander Wat wstąpił do ZZLP. Współzałożył biuro ogłoszeniowo-reklamowe „Reklamo-Mechano”, w którym stosowano stylistykę awangardową w ogłoszeniach. W 1927 r. ożenił się z Pauliną Lewówną. W tym samym roku wydał powieść „Bezrobotny Lucyfer”. W latach 1929-1931 był redaktorem „Miesięcznika Literackiego”, działającym przy KPP – pismo rozwiązano, a Wata aresztowano. Przed wojną pracował jako kierownik literacki wydawnictwa Gebethner i Wolff. Po wybuchu II wojny światowej poeta przeniósł się do Lwowa, gdzie związał się z redakcją pisma „Czerwony Sztandar”. Aresztowano go i zwolniono na mocy amnestii dopiero w 1941 r. Po odnalezieniu rodziny pracował jako przedstawiciel rządu londyńskiego w Kazachstanie. Wrócił do Polski w 1948 r. Był redaktorem naczelnym Państwowego Instytutu Wydawniczego. Współredagował „Odrodzenie”. W 1953 r. Aleksander Wat zapadł na zespół opuszkowy Wallenberga. Mimo wielkich trudności starał się wciąż publikować. W 1963 r. postanowił na stale zostać za granicą. Tego też wymagało leczenie. Postępująca choroba sprawiała, że pisanie przychodziło mu z coraz większym trudem – Aleksander Wat zdecydował się więc na nagranie swoich wspomnień. Poeta popełnił wiele razy zapowiadane samobójstwo 29 lipca 1967 r. w Paryżu.