Witkacy

Życiorys Witkacego

Stanisław Ignacy Witkiewicz herbu Nieczuja

Witkacy – a raczej: Stanisław Ignacy Witkiewicz – polski malarz, pisarz, dramaturg oraz filozof urodzony 24 lutego 1885 r. w Warszawie. Był synem artysty oraz nauczycielki muzyki. Kwestią edukacji syna zajął się ojciec. Lekcji udzielali mu często znani artyści oraz profesorowi akademiccy. W 1905 r. Witkacy został studentem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Po studiach ponownie osiadł w Zakopanem. Kiedy jego narzeczona, Jadwiga Janiszewska, popełniła samobójstwo, Witkacy wyjechał wraz z Bronisławem Malinowskim w podróż do Nowej Gwinei. Wskutek konfliktu z Malinowskim wrócił do Europy akurat w momencie rozpoczęcia I wojny światowej. Dołączył do armii carskiej Rosji. Artysta został ranny w walce i w 1917 r. zwolniony ze służby. W tym czasie Witkacy zaczął malować portrety. Jeszcze w Rosji zaczął pisać teksty o swoich poglądach artystycznych (które wydano później pod tytułem „Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd porozumienia”). Witkacy stworzył koncepcję tzw. Czystej Formy. Według niej najistotniejszym składnikiem dzieła jest jego forma, która oddziałuje na odbiorcę, wywołując u niego „uczucia metafizyczne”. Artysta przyłączył się do Formistów, grupy malarzy, wraz z którymi organizował wspólne wystawy. W 1923 r. Stanisław Ignacy Witkiewicz poślubił wnuczkę Juliusza Kossaka, Jadwigę Unrug. Małżeństwo nie przetrwało. W 1927 wydał swoją powieść „Pożegnanie jesieni”, a w 1930 r. – „Nienasycenie”. W latach 30. artysta doskonalił się jako portrecista. W 1935 r. napisał „Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie Istnienia”, które stanowiły wykładnię jego poglądów filozoficznych. Uhonorowano go Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. Za najwybitniejszy utwór dramatyczny Witkacego uważa się „Szewców” z 1934 r. 18 września 1939 r. Stanisław Ignacy Witkiewicz popełnił samobójstwo na wieść o ataku Związku Radzieckiego na Polskę.

ekspresjonizm