Jan Lechoń

Życiorys Jana Lechonia

Leszek Józef Serafinowicz (herbu Pobóg)

Jan Lechoń – a raczej: Leszek Serafinowicz – polski poeta urodzony 13 czerwca 1899 r. w Warszawie. Ojciec Lechonia był urzędnikiem w biurze Dyrekcji Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, a matka nauczycielką geografii. Jan Lechoń debiutował w bardzo młodym wieku. Mając 14 lat, wydał tom poezji „Na złotym polu”, a rok później „Po różnych ścieżkach”. Lechoń studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Jako student współredagował pismo „Pro Arte et Studio”. Zaprzyjaźnił się z Julianem Tuwimem i Antonim Słonimskim, z którymi spotykał się w kawiarni „Pod Pikadorem”. W 1920 r. Jan Lechoń wydał swój słynny tom „Karmazynowy poemat”. Niedługo potem powstaje nieformalna grupa literacka, Skamander. W 1924 r. powstał zbiór „Czerwone i czarne”. Od 1926 do 1928 r. Jan Lechoń był redaktorem naczelnym satyrycznego „Cyrulika Warszawskiego”. Pod koniec lat 20. poeta wyjechał do Francji, gdzie pracował jako kulturalny atache przy Ambasadzie Polskiej. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Brazylii, a następnie do Stanów Zjednoczonych. 8 czerwca 1956 r. Jan Lechoń popełnił samobójstwo. Wyskoczył z dwunastego piętra hotelu w Nowym Jorku.

Biografie członków polskiego PEN Clubu Związek Zawodowy Literatów Polskich